| |
Εχθές αργά καθόμουνα σε αιώνιο πλατάνι
και της ζωής σκεφτόμουνα το μαγικό χαρμάνι
Παρατηρούσα τα φαρδιά τα πλατανόφυλλά του,
που σαν βεντάλιες έκρυβαν όλα τα μυστικά του
Τον ρώτησα πώς γίνεται τα χρόνια του να ορίζει
και στα σημεία των καιρών ποτέ του δε λυγίζει
Με κοίταξε και έγειρε τα βλέφαρα κλαδιά του
και με φωνή Θεού βαθιά μου άνοιξε την καρδιά του:
- Άνθρωπε δωσ' μου μια στιγμή τα πόδια σου να φύγω
κι εγώ σου δίνω τον κορμό και όλα τα κλαδιά μου
- Εσύ να ζεις παντοτινά στου Ολύμπου σου τη ζάλη
κι άσε με εμένα να γευτώ, όσα δεν είδες κάλλη
Β.Ι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
