Μαυρομουστάκης
23-09-2016 @ 14:07 | Καλησπέρα!!!
Όποιος στη μοίρα του χαρίζει την νωθρότητα
χάνει της όμορφης ζωής μας την ποιότητα.
Όποιος στη μοίρα του δωρίζει την ταχύτητα
κάνει τα χέρια και τα πόδια του αήττητα.
| |
Κων/νος Ντζ
23-09-2016 @ 15:08 | ::1255.::::1255.::::1255.::
::4076.::::4076.::::4076.:: | |
Γ ΚΟΡΔΟΥΛΗΣ
23-09-2016 @ 16:28 | Αριστουργημα!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
ΚΑΝΕΛΛΑ_ΓΙΩΤΑ
23-09-2016 @ 17:09 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Νικηφόρος Ουρανός 38
23-09-2016 @ 17:14 | Βαθυστόχαστο! Φιλοσοφημένο!
Αριστοτεχνικά πλεγμένο, στίχο με στίχο!
Η ποίηση σε όλο της το μεγαλείο!
Θερμά συγχαρητήρια, Χαράλαμπε!
Καλό απόγευμα! | |
ΛΥΔΙΑ_Θ
23-09-2016 @ 17:13 | Καταπληκτική η δημιουργία σου Χαράλαμπε!!
Δεν έχω λόγια !!! | |
Oλύμπιος-Θεός
23-09-2016 @ 19:11 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
ακριτας
23-09-2016 @ 19:16 | Θαυμάσιο!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
πανσελινος
23-09-2016 @ 20:15 | βρυχάται ο Φόβος και παντέρμη ειν' η βοή
έγιν' η νιότη σου λαβύρινθου κουφάρι
ψάχνεις το μίτο στη χαμένη σου ζωή
έκοψε η Άτροπος το νήμα απ' το κουβάρι. ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Πολύ δυνατό ποίημα, Χαράλαμπε !
Πράγματι, η νωθρότητα είναι νέκρωση. Τα πάντα στάσιμα κι ο Χρόνος ταξιδεύει...
(Έχει τόσο θυμό... Σίγουρα κάποιος/α θα σου έδωσε την αφορμή να το γράψεις.)
Καλό βράδυ! | |
Μαυρομουστάκης
23-09-2016 @ 21:29 | Όντως Κατερίνα, κάποιος κάπου, κάποτε, μου έδωσε τη λαβή
για να το γράψω.
Η νωθρότητα (νωθρή απάθεια), είναι μία κατάσταση που με εξοργίζει αφάνταστα και με θλίβει ταυτόχρονα.
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου!
Καλό βράδυ και για σένα....... | |
**Ηώς**
23-09-2016 @ 21:40 | βρυχάται ο Φόβος και παντέρμη ειν' η βοή...
το έρριξα μια ματιά το μεσημέρι Χαράλαμπε
και άφησα για το τέλος τον σχολιασμό...
Η αρχή του φόβου, ξεκινάει από της γεννήσεως του ανθρώπου...
εκείνο το «ποτέ πιά» του Άβελ που είπε ξεψυχώντας...
( δε θα ξαναδώ τα πουλιά, τον ήλιο, τη λυγερή να μου πλύνει τα χέρια,
το παιδί μου, τα κοπάδια μου...)
Η φυσική γνώση ότι, πεθαίνοντας ο άνθρωπος,
χάνεται για πάντα, και ότι δε θα ξαναζήσει ποτέ πιά,
έσπειρε στην Ύπαρξή του τον πανικό του Φόβου...
Αυτόν τον πανικό είναι που δέν άντεξε,
δε βρήκε τη βούληση να τον νικήσει,
να τον παραδεχθεί, να τον αναγνωρίσει,
να υποταχθεί ευγενικά στο αδυσώπητο φυσικό
και αδυσώπητο δίκιο του, λύγισε.
πολύ όμορφο!
καλό μας βράδυ!
::theos.:: ::blush.:: ::hug.:: | |
Μαυρομουστάκης
23-09-2016 @ 22:02 | Φωτεινή σ' ευχαριστώ για τα γραφόμενα σου.
Μεγάλεϛ αλήθειεϛ! | |
Μαυρομουστάκης
23-09-2016 @ 22:04 | Σαϛ ευχαριστώ για τα σχόλιά σαϛ | |
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
23-09-2016 @ 22:53 | Χαραλαμπε μου δεν θα μπορουσα να τα γραψω οπως η Φωτεινη μας, απλα διαβαζω το σχολιο της και των αλλων φιλων και χαιρομαι. Γιατι τετοιο ποιημα δεν γραφετε ευκολα, καλο βραδυ. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |
χωρίς λόγια
23-09-2016 @ 23:58 | Είναι από τα "καλά ",τα γνήσια. | |
d.kapa
24-09-2016 @ 09:38 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
gouvi
24-09-2016 @ 11:55 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
john_karaha
24-09-2016 @ 13:09 | -Φεύγω με μια ματιά
ματιά πλατειά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.
ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ. | |
 |
