| |
Πανώρια ομορφιά έχεις,
της Αφροδίτης είσαι κόρη.
Θεά, κόρη της Θεάς μου.
Θεά και ζηλεύει η Θεά μου.
Ζήλεια στην καρδιά της φύτρωσε,
ζήλεια που τόσο σ΄αγαπώ,
ζήλεια και σε πήρε μακριά μου,
ο φθόνος της, την καρδιά μου πέτρωσε.
Με ποιον να τα βάλω από τους δώδεκα θεούς;
Ποιος είν΄ο ζηλόφθονος και σπέρνει τους καημούς;
Νεραιδόνα στις καρδιάς μου τους κήπους,
Ποιος είναι ο φταίχτης, ο ηγήτορας στις
καρδιάς μου τους τρελούς τους χτύπους;
Μόνη, μια μικρή μαργαρίτα
στις ψυχής μου το λειβάδι,
μονάκριβη σαν σπάνιο πετράδι.
Πόνος ίσως είναι ο φταίχτης,
πόνος είναι ο θεός της καρδιάς μου
και του λογισμού μου ο εμπαίχτης.
Πόνος που στα γόνατα με ρίχνει,
τόσο που μου λείπεις, τόσο που σ΄αγαπώ,
πόνος που διόλου δεν μ΄αφήνει.
Αυτόν και εσένα προσκυνώ.
Θεά που τρέχει η θώρεια ομορφιά σου;
Στις Φαμαγκούστας το λειβάδι,
μοναδική μαργαρίτα, την άνοιξη που φέρεις,
στα ασάλευτα βουνά της Κύπρου,
πολύτιμο πετράδι κι εκεί θαρρώ
πως κρύβεσαι και εκεί μου ανασαίνεις.
Θεά και ζήλεια της Θεάς μου ..
Θεά και πόνος της καρδιάς μου ..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
