| |
Την είδε πάλι χθες το βράδυ
ουρανό ν' ανασαίνει
και με σβησμένα μάτια
ν' απαγγέλλει τα λόγια της:
« Ήταν το κύμα που σου μίλησε`
δεν ήμουν εγώ.
Είναι το άγουρο κοχύλι σφηνωμένο στη μνήμη σου
που δε σ' αφήνει να δεις.
Είναι η τυφλή νότα που ήχους παράταιρους σελαγεί
σε ηχεία τρύπια
που δε σ' αφήνει ν' ακούσεις.
Είν' η μουντή ξεθωριασμένη θύμηση
μιας άλλης ξέρας
που μοναχή φλεγόταν σε έναστρο ουρανό,
είναι η θύμηση αυτή που λειώνει κι απλώνεται`
δε σ' αφήνει να σκεφτείς
δε σ' αφήνει ν΄ ανασάνεις.
Ξεχάστηκες μονάχος στη δική σου ξέρα`
Μια λάμψη που φλέγεται
σε ολοσκότεινο ουρανό η ματιά σου`
μην την αρνείσαι
άσ' την να φύγει
σαν ναυαγός απελπισμένος
σα χολωμένη νιότη..
άσ' την τον ουρανό να κάψει.
Κάποιες φορές
που ο κόσμος μένει μοναχός
βουβός και ξέσκεπος
κι ο ουρανός γεμίζει στάχτες
και οσμές θανατερές
αυτή η οργή σε βλέμμα νιότης
ίσως να είν΄ η μόνη λύση
και η φωτιά της που κρυμμένη σιγοκαίει
ο μόνος αληθινά καθάριος ουρανός ».
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
