| |
Ένα με το σκοτάδι, ίδιο
κι απαράλλακτο με την
βαρειά μου σκοτοδίνη.
Σε αόρατο χορό χορεύω,
βαρύ ζευμπέκικο της ήττας.
Σπάει το κορμί μου στον χορό,
σ΄ενός μπουζουκιού τον ρυθμό,
πενιές που με σκίζουν βαθειά,
αόρατα θάματα και τέλια.
Χορός κι αγάπης πόνοι,
που το σώμα μου λικνίζεται,
σπάει, λυγάει σαν από πόνους
σκλάβου, σκλάβου αλυσοδεμένου,
παζάρεμα και βουρδουλιές,
στις Ανατολής τις χώρες τις μακρινές.
Κλειδιά της αλυσίδας μου
στην ζώνη σου κρατάς,
απόλυτη κυρά κι αρχόντισσα,
κλειδιά και το αβάστακτο μαστίγιο.
Τι σαν έφυγες ..
την αλυσίδα μου ξέχασες να λύσεις,
σφικτά δεμένη στο πόδι σου.
Μοιάζεις τώρα λίγο με μένα,
σκλάβα σαν κι εμένα τον δικό σου σκλάβο.
Με σέρνεις σε κάθε βήμα σου
και δεν βαδίζεις λεύτερα, σκλάβα
και κυρά μου και δεν πρέπει.
Μ΄ αγάπης λόγια λύσε με
σπάσε την βαριά αλυσίδα,
πέτα το μαστιγιό σου, αυτού
τους πόνους λογάμε, τα
σημάδια στο κορμί.
Τα βράδια ..
που ένα με το σκοτάδι γίνομαι.
Τα βράδια που με κυκλώνουν
τα αόρατα του μπουζουκιού τα τέλια.
Τα βράδυα ..
που αγγαλιάζω νοερά
τον χορό τον μυστηριακό,
ζευμπέκικο βαρύ της ήττας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
