στιγμιαια ζωη αιωνια
και μολις ολοτελα απορροφημενη
να απορροφω το αειθαλες αγγιγμα
του απιαστου ηλιου
του ζωου, και του ανθρωπου μαζι
κι ουτε που με νοιαζει τι με κανει αυτο
μεσα απο την αδιακοπη βροχη
της οδυνης, ειμαι εκεινη τη στιγμη μονο
μια μονο ολανθιστη αισθηση μακαρια, που εκρηγνυται
σε αμετρητα ιχνη σκονης καθαρια χαρας
σαπουνοφουσκα ζωη
κι ο χρονος για σε..να παγωνει
σε θαυμα..ζω
κι ολο εφιαλτης αβασταχτος το κυκλωνει
και ειναι μονο... το τσοφλι μου
