| |
Ποιητή, δε βαριέσαι να ελπίζεις
Κάθε βράδυ, αργά, που γυρίζεις
Κατά τύχην ξανά ν' απαντήσεις
Την ωραία Μαριάννα στο τραμ
Στα τζάμια θα σκάει το χαλάζι
Κι εκείνη, με βλέμμα ατλάζι,
Ένα βίπερ παλιό θα διαβάζει
Η Μαριάννα στο τραμ
... ...
Ο πόνος που επιμένει
Είν' ο φίλος της που περιμένει
- Ανελέητη ειμαρμένη -
Τη Μαριάννα στο τραμ
Τον χρόνο μετρά η συνήθεια
Θα αντικρίσεις ποτέ την αλήθεια;
(Μια ματιά φευγαλέα, στα στήθια
Της Μαριάννας, στο τραμ)
... ...
Μα ιδού: Η θύρα ανοίγει...
Να, τη! Εισέρχεται σκορπώντας ρίγη,
(Κάθε ανάσα τώρα σε πνίγει)
Ξανά η Μαριάννα στο τραμ!
Το δειλό "καλησπέρα" στα χείλη,
Ώρα μία, νύχτα του Απρίλη,
Και το πνεύμα έγινε ύλη
Με τη Μαριάννα στο τραμ
... ...
... ...
Στη μεγάλη πόλη όπου ζούμε
Σ' άλλες στάσεις θα κατεβούμε
Μα: "Μπορεί να τα ξαναπούμε",
Σου είπε η Μαριάννα, στο τραμ...
Η συνέχεια εκτός τής οθόνης
Κοριτσάκι, μας κατατροπώνεις
Το τραγούδι όπως στοιχειώνεις...
Ω, μοιραία Μαριάννα, στο τραμ!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
