| |
ΖΩΗ...ΧΑΡΙΣΜΕΝΗ
Βλέπω ανθρώπους, με το βλέμμα σκοτεινό,
να με κοιτάζουν, κι εγώ όλο ν΄ απορώ,
τι τάχα τρέχει , κι όλοι έτσι με κοιτούν?
κάτι θα θέλουν, πού χει πίκρα να μου πουν,
ξέρω το ύφος, των ανθρώπων π΄ αγαπώ,
κάτι τους είπαν οι γιατροί, αυτό θα πω
δεν μου μιλάνε, μα τα μάτια τους μιλούν,
μ έχουνε βάλει, σε αυτούς που αποδημούν,
και νοιώθω τότε του ΘΕΟΥ ανασαμιά,
να πλημμυρίζει τη ψυχή μου, έτσι απλά,
σαν το λιοντάρι, νοιώθω τώρα ξαφνικά,
ΔΕΝ με φοβίζει ότι με φόβιζε παλιά,
δύναμη πήρα, απ τον ίδιο τον ΘΕΟ,
τό νοιωσα τώρα, όμως πως να τους το πω,
ποιός θα πιστέψει πως το θαύμα έχει γίνει,
τότε ακριβώς, ναι τη στιγμή εκείνη,
σαν είδα στα πρόσωπα τους, τη σκιά θανάτου,
ήταν παρασκευή, ξημέρωμα Σαββάτου,
όλοι κοιτάζουν, μα δεν βλέπουν , δεν μπορούν,
θέλουν να φύγουν, τίποτα να μην μου πουν,
τους βγάζω όλους, απ τη δύσκολη τη θέση,
και κάνω κάτι, που το βλέπω δεν αρέσει,
φωνάζω δίχως καν να τους ρωτήσω,
νάρθουν κοντά μου, απορίες να τους λύσω,
έρχονται απρόθυμα, κοντα με λίγο φοβο,
κανείς δεν θέλει, να μιλήσει, φέρνει πόνο,
ακούστε όλοι, τους λέω χαμογελώντας,
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ, λέω πάλι προχωρώντας,
και μην μου λέτε, αλλα ψέμματα δεν θέλω,
μόνο αλήθεια, για τι πολεμώ...να ξέρω,
και μην φοβάστε, μου χαρίστηκε η ζωή,
θα το παλαίψουμε, εμείς όλοι μαζί,
και απο τότε, δυο βδομάδες εχουν περάσει,
και το χειλάκι, των δικών μου έχει γελάσει.
ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
