| |
Στην πρώτη φθινοπωρινή,
ρομαντική όπως πάντα, πανσέληνο,
σεργιάνι ο έρωτας βγήκε.
Μικρός φτερωτός ζαβολιάρης.
Μικρός αλλά ικανός.
Μικρός αλλά ρωμαλέος.
Από την ασημένια φαρέτρα του
ένα χρυσό βέλος στα χέρια πήρε.
Με τέχνη και ρώμη, την χορδή
του τόξου τέντωσε και το απ΄
αγάπη δηλητηριασμένο χρυσό
βέλος με μαεστρία τοποθέτησε.
΄Ηξερε απόλυτα τι κάνει.
Σημάδεψε ένα άστρο στον ουρανό,
το βέλος έφυγε με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Κι αφού την βόλτα του έκανε, δίπλα απ΄την
Αφροδίτη για να το ευλογήσει, πέρασε της Γης
το μισό ημισφαίριο, την καρδιά μου να χτυπήσει.
Πέτυχε και έσκισε την καρδιά μου, καρφώθηκε στην μέση.
Αυτή, σαν ψάρι που καμάκι το βρήκε, σπαρτάρισε.
Σπαρτάρισε, αλλά δεν πόνεσε, σπαρτάρισε αλλά με όση
δύναμη είχε και αγάπη, με πάθος τ΄αγγάλιασε.
Μικρός φτερωτός ζαβολιάρης.
Μικρός αλλά ικανός.
Μικρός αλλά ρωμαλέος.
Κι η καρδιά κι αυτή μικρή.
Μικρή αλλά ικανή να αγαπήσει.
Μικρή αλλά ρωμαλέα να αγγαλιάσει,
το χρυσό κι απ΄αγάπη δηλητηριασμένο
βέλος του μικρού σκανταλιάρη, φτερωτού έρωτα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
