Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132760 Τραγούδια, 271256 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Πηνελόπη
 
Ύφαινε τόσα χρόνια τώρα
και περνούσε στον αργαλειό της
όλα της γης τα θαυμαστά
Τα φεγγάρια και τα πουλιά
που πετούν σε προορισμούς
γνωστούς μόνο με της καρδιάς τα μάτια
Με τέχνη μπλέκονταν στις κλωστές
τα κλαριά που μεθούσαν από τους χυμούς της άνοιξης
και σηκώνονταν ψηλά κατά τον ουρανό
Ήλιους γελαστούς και ψάρια.
Μα εκεί που το έργο της
ξεχωριστό γινόταν,
ήταν όταν στο υφαντό πέρναν σχήμα
των ανθρώπων οι ψυχές
Εκείνες που συνθλίβονταν από τα βράχια
που κατέβαζαν οι αγριεμένοι χείμαρροι.
Άλλες που αεροπατούσαν στους γκρεμούς
ή που κρύβονταν στα σκοτάδια σαν τις νυχτερίδες,
τυφλές και φοβισμένες απ' το φως της μέρας.
Και κείνες στους βάλτους με τα σάπια νερά
Και στης γης τα βάθη, εκεί που ξεκινά η υγρή της ανάσα.
Στα όνειρα ανάμεσα, στου θανάτου το βασίλειο
Στην σιωπή όσες παραδοθήκαν.
Την μυγδαλιά που άνθισε μέσα στον τάφο.
Μον' η δικιά της η κλωστή έλειπε
Της προσμονής η υφάντρα
να το 'χε ξεχάσει;
Μα δεν υπήρχε εκεί μέσα
η δική της η πορφυρή κλωστή
Λες και είχε φοβηθεί
πως κάποιος θα την αναγνωρίσει
Και τραβώντας την,
όλο το υφαντό, με μιας θα ξηλωθεί.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 7
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
Κων/νος Ντζ
25-10-2016 @ 07:34
::up.:: ::up.:: ::up.::
steven boss
25-10-2016 @ 09:16
Υπεροχο!!!!!!!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:
**Ηώς**
25-10-2016 @ 09:39
Για καλημέρα σου παραθέτω τα λόγια του Σεφέρη όταν τον βράβευσαν με το Νόμπελ Λογοτεχνίας
«Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους.
Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται...
Τούτη τὴν ὥρα αἰσθάνομαι πὼς εἶμαι ὁ ἴδιος μιά ἀντίφαση
Ἀνήκω σὲ μία χώρα μικρή.
Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο,
ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ,
τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.
Εἶναι μικρὸς ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια
καὶ τὸ πράγμα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι μας παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.
χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης
εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.
Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωμένη μὲ τόση ἀκρίβεια,
ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ μέτρο, πρέπει νὰ τιμωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.
‘O ίδιος νόμος ισχύει καί όταν ακόμη πρόκειται γιά φυσικά φαινόμενα:
«Ήλιος ούχ υπερβήσεται μέτρα» λέει ό Ηράκλειτος
«εί δέ μή Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσι»
Αν στοχαστούμε τούτο το απόφθεγμα τού Ίωνα φιλοσόφου
θα παρατηρήσουμε πῶς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης
εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή,
ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσμου.
… θὰ χαθοῦμε γιατί ἀδικήσαμε …
πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσμος ὅπου ζοῦμε,
ὁ τυραννισμένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση.
Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα –
καὶ τί θὰ γινόμασταν ἂν ἡ πνοή μας λιγόστευε;
Εἶναι μία πράξη ἐμπιστοσύνης –
κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά μας δὲν τὰ χρωστᾶμε στὴ στέρηση ἐμπιστοσύνης......» ::blush.::
**Ηώς**
25-10-2016 @ 09:46
μπαλάντα σιωπής

«η ιστορία δεν είναι, παρά,
ένα διαχρονικό πένθος της Μάνας,
που βλασταίνει με τα δάκρια των χαμένων παιδιών της
ανά τους αιώνες αυτή τη γης....
Σ'αυτό το πέλαγος της θλίψης,
που μέσα του γεννιούνται και πεθαίνουν όλα,
υπάρχουν μικρές σταγόνες Μνήμης
σταγόνες ελάχιστης χαράς,
που λησμονάμε καθώς χανόμαστε στην ανωριμότητα
της μετάφρασης και ανάλυσης των καιρών, »...φ.κ
Μαυρομουστάκης
25-10-2016 @ 13:00
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
25-10-2016 @ 21:57
Τι μπορω να γραψω εγω τωρα μετα τη Φωτεινη μας.......μπραβο, καλο ξημερωμα. ::love.:: ::love.:: ::love.::
montekristo
25-10-2016 @ 22:51
Ευχαριστώ.

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο