| |
Φεύγοντας.. το βλέμμα μου έπεσε σε μια παιδική φυλακή.
Τα όνειρα των παιδιών περιορίζονταν πίσω απ' αυτά τα πολύχρωμα κάγκελα.
Τι ειρωνεία! Τόσο ωραία χρώματα!
Κίτρινο, κόκκινο, μπλε πράσινο.
Κίτρινο, κόκκινο, μπλε πράσινο.
Τόση ομορφιά στιβαγμένη στη σειρά χάνει τη μαγεία της.
Τόσα όνειρα τοποθετημένα αυστηρά χάνουν το χαμόγελό τους.
Ίσως τα δικά μου κάγκελα να είναι αυτά που με έφεραν εδώ σήμερα.
Ίσως γι' αυτό γράφω.
Κάθε που φεύγω τρέχει ξοπίσω μου.
Κάθε που ξεχνώ έρχεται μπροστά μου
και μου χαμογελά. Τα μαύρα σύννεφα.
Τα σιωπηλά βουνά. Τα δέντρα που κοιμούνται.
Όλα βρίσκονται εδώ για εμάς.
Πάγωσαν το χρόνο και με έθεσαν ελεύθερο.
Τώρα μπορώ να πάω όπου θέλω.
Μια ευθεία ανάμεσα σε βάλτο και θάλασσα.
Η εκκλησία χτυπά τις καμπάνες της.
Λυκόφως.
Κάπου στο βάθος ένα βιολί.
Κι εγώ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
