| |
| | το θυμασαι εκεινο το μερος; |  | | |
το θυμασαι εκεινο το μερος οπου πηγαιναμε παιδια;
εκεινο που μας τραβαει απο παιδια, οποτε νιωθουμε χαμενοι
και δεν μας χωρα ο τοπος, και πηγαινουμε με κλειστα ματια
οσα σημεια και να αλλαξει..
εκεινο το ξεχασμενο σα μυστικο,απο τη πισω μερια
το γαληνιο το μακαριο το σα κοιμητηριο
το ολοτελα αδειο απο ανθρωπο
το αγνωστο και οικειο σαν το απροσδιοριστο παντα
που ειναι -εντος μας..
το απροσβλητο, το ιερο, απο την οποια μας κατασταση σημειο
του απειρου που μας ανασυρει σαν χερι
απο τον βυθο, εμας (σα) πτωματα..
το θυμασαι πριν την ενηλικιωση και μετεπειτα,
οποτε σερνομασταν σαν ερπετα
ή και πιο πριν απο αυτο το σταδιο,
που μας αγγιζε, μας αποτραβουσε να παμε για υπνο;
και ειχαμε πληρη αντιληψη του τι μας γινοταν..
κι ετσι να πηραμε μια γευση απ ολα..
κι ετσι να μη μας εκανε αισθηση το σκληρο..
ετσι να μη ξεπερασαμε τα εξαντλημενα πια ορια μας,
που τσουβαλιαζουν τη ψυχη πριν κρεμασουν το σωμα..
κι ετσι να χορτασαν απ ολα,τα απωθημενα μας..
-κι ειχαμε τη τυχη ταχα, που δεν προκαλεσαμε
την "ταξη", να μας φορεσει ζουρλομανδυα και αλυσιδες; -
τo θυμασαι;
το νιωθεις;
μη του λες παραταμε κι εσυ..
μονοι μας φοραμε κλουβι..
μονοι μας αφηνουμε την πορτα ανοιχτη..
αυτο ειναι το κλειδι..
εκει καταφευγεις οποτε νιωθεις αφορητα...
εκει οποτε δεν νιωθεις τιποτα...
απο κει σου φευγουν ολα...
για να επιστρεψεις στα ματια που σε καρτερουν
διχως να σου ζητουν τιποτα, να τα δωσεις ολα..
εκεινα τα αδολα σα ζω@.. τα ποτε απλησιαστα
και τα ποτε χυμενα στην αγκαλια σου..
μη λες δεν υπαρχουν..
απο τα δικα μας ξεκινουν ολα,
ολα να γινονται ορατα...
το παιδι και κανεις ανθρωπος δεν μαθαινει
απο την σωματικη και ψυχολογικη
που του ασκειται επανελλειμενα βια,
να μην την μοιραζει' διχως να τρομαζει,
απλοχερα ωσαν αγαθο να'ταν του παραδεισου..
εξον κι αν ο,τι κι αν υποστει,
κανει καθε στιγμη το δικο του,
κινηθει απο τον πυρηνα του,
ως να μην εφυγε ποτε απο κει,
με νυχια και με δοντια
μεχρι τελευταιας ρανιδας απο τις φλεβες του βγει,
το δηλητηριο..
το θυμασαι εκεινο το μερος;
θα το θυμασαι, μολις συθεμελα
ερωτευμενος με αυτο,
κυριολεκτικα για παντα,
απ' οταν θυμασαι τον εαυτο σου,
το μονο που δεν του απευθυνες υποσχεσεις
ποτε, και ορκους αιωνιας πιστης..
γιατι δεν σου ζητηθηκε..
και γιατι δεν ενιωσες την αναγκη
μητε την ανασφαλεια,
οταν στους κολπους του..
και μηπως αυτο το παιδι
και το για παντα παιδι
το καθαρο σαν οινοπνευμα σε αφορητο πονο
δεν πασχιζει να ερμηνευσει
και να σωπασει η ψυχολογια; χα!
[I]ενα συγκεκριμενο μερος της, βεβαιως. ποσα μεγαλα πνευματα αλλωστε,
δεν παραχωρουν τις γνωσεις τους στην υπηρεσια, του ας το πουμε μεγαλου αδερφου
-που χρυσωνει το χαπι μοιραζοντας ποστα- ελαχιστα πολλα.
κι ειναι να μην μπεις στο στομα του κητους, εξον κι αν εισαι ο ιωνας.[I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | καποιοι γεννιουνται για να μην πεθανουν ποτε. κι παρεα μεγαλωνει. δεν ξερω που,αλλα σιγουρα μεσα μας | | | |
|
Ηypocrisy
12-11-2016 @ 18:47 | https://www.youtube.com/watch?v=RQm2dWe555U | | **Ηώς**
12-11-2016 @ 20:27 | το αγνωστο και οικειο σαν το απροσδιοριστο παντα
που ειναι -εντος μας.. .....
μονοι μας φοραμε κλουβι..
μονοι μας αφηνουμε την πορτα ανοιχτη..
αυτο ειναι το κλειδι.....
«η δυστυχία μας όλη κρύβεται μέσα σ'ένα κουκούλι....έξω απ'αυτό δεν υφίσταται» ::love.:: | | Ηypocrisy
12-11-2016 @ 20:50 | ::love.::
"Θέλει, αστέρι μου, ατέλειωτα νυχτέρια
Να γίνει η κάμπια χρυσαλίδα και μετάξι" | | errikos_rwot
12-11-2016 @ 20:53 | Υπέροχο!!!
::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
