| |
https://www.youtube.com/watch?v=nOUFtSHqX64
Εσωτερικό / Νύχτα
Μίζερο ενοικιαζόμενο δυάρι στη Θεσσαλονίκη.
Δύο νεαροί, γύρω στα 25, ο Γ. και ο Ι., μισοξαπλωμένοι σε κάτι φτηνιάρικες, υπερμεγέθεις μαξιλάρες πίνουν τσίπουρα, καπνίζοντας αρειμανίως καθώς συζητούν.
Ο Γ. είναι ψηλός, ξανθός, γαλανομάτης με μεγάλη μύτη που θυμίζει όρνεο. Ο Ι., το αντίθετό του: κοντούλης, γεμάτος, καστανός, αλλά με την ίδια γερακίσια μύτη. Κρατάει ένα μπουζούκι και, που και που ταξιμάρει αφηρημένα.
Ι: ... Ρε Γ.,... Βασικά, δε μου κάνει αίσθηση άμα είναι συνομήλικη η γκόμενα... είναι τσίτα το δερματάκι και μυρίζει ακόμη γάλα της μαμάς... Η φάση είναι να γαμήσεις καθηγήτρια, πουράκλα, ρε μαλάκα... σαραντάρα και βάλε...
Γ: Ναι, o.k... αλλά τι σχέση θα κάνεις;.. Με τη μαμά σου ρε παίκτη;.. Αυτή θα σε παίζει στα δάχτυλα...
Ι: ...Άμα είναι των ποδιών, γουστάρω τρελά...
Γ: Χα, χα, χα... Ψάχνεις μέντορα!
Ι: Ρε... Η άλλη η καριόλα με χυλοπίτιασε... Τι λέμε τώρα;.. Ενώ η Λένα στη γραμματεία τον Πίνει τον Καφέ, και σκέφτομαι προσέγγιση, να της τον σφυρίξω κάποια στιγμή...
Γ: Ρε άρρωστε, άσε τις μαλακίες. Έχει τον ταξιτζή... Δες εδώ... (Ανασύρει ένα εικονογραφημένο λογοτέχνημα από ένα σωρό βιβλίων και εντύπων που βρίσκονται δίπλα του). Έχουμε να κάνουμε με τέχνη... δεν αφήνουμε τις μαλακίες;.. άντε, γεια μας!.. (Πίνει μια γενναία γουλιά από το ποτήρι του).
Το εξώφυλλο του εντύπου απεικονίζει μια αδύνατη γυναίκα με γαλάζια κόμη που υψώνει επιδεικτικά το γαντοφορεμένο χέρι της, ενώ στο φόντο δεσπόζει η μορφή του αρχαίου αιγυπτιακού θεού Ώρου. Ο τίτλος αναγράφει γαλλιστί: Enki Bilal: La Femme Piege (Η Γυναίκα - Παγίδα).
Ι: ...χέσε... δε γράφουμε καμιά μετασουρεάλ ρεμπετομαλακία, να τους κουφάνουμε;........................................................................................
Μην ομιλείτε δυνατά στον οδηγό
Που έχει βάσανα, και πόνο, και καημό
Στο κάτω, κάτω ένας είναι ο Θεός
Κι αυτός θα κρίνει την πορεία καθενός
Της κοπελιάς του τα μαλλάκια είναι μπλε
Σαν ουρανός που δε συννέφιασε ποτέ
Όνειρα κάνει και πληρώνει βερεσέ,
Έτσι σε διώχνει απ' το σπίτι του καημέ
... ... ...
Σα λεπτοδείκτες σε ρολόι καθεδρικού
Σκαρφαλωμένοι στην κορφή τού Παρνασσού
Το χρόνο βλέπουνε να φεύγει, να κυλά
Έξι απογεύματα και έξι πρωινά
Κι όταν το βράδυ ξεκινάει για δουλειά
Τα όνειρά του του τα καίει μια φωτιά
Και το πρωί, μοναδική έχει χαρά:
Να δει τον Ήλιο μες στα μπλε της τα μαλλιά...
Ερμηνεία: Στέλλα Χροναίου - Αλέξης Ροζάκης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
