stixoi.info: Ιστορία χωρίς τέλος

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	133296 Τραγούδια, 271883 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Ιστορία χωρίς τέλος

Πεσόντων των τειχών οι άνθρωποι κοιτούσαν
μα σαν να είχαν χάσει τον νόστο για το απέραντο...
Σε κύκλο νοητό ακόμη κατοικούσαν,
δεμένοι στη σκλαβιά τους με ρίζωμα απέθαντο.

(Και ανάτελλαν οι ήλιοι και έβγαιναν τα φεγγάρια
μα οι άνθρωποι τις μέρες τους τις έπαιζαν στα ζάρια.)

Μάλωναν τα παιδιά που το άγνωστο ζητούσαν,
μιλούσαν για θεριά που ζούσαν στον ορίζοντα.
Περνούσε ο καιρός και οι άνθρωποι γερνούσαν,
γεννούσαν πριν πεθάνουν μα ελεύθεροι δεν γίνονταν.

(Αφέντες, κληρικοί, ευπάτριδες και επαίτες,
δάσκαλοι, χωρικοί, έμποροι κι οφειλέτες...)

Μια νύχτα σκοτεινή, πιο ίδια κι απ' τον θάνατο,
άκουσαν μια κραυγή τον ύπνο τους να σκίζει.
Του φόβου τους η οσμή, το δόλωμα το επάρατο,
άρχισε με θηρία τον τόπο να γεμίζει.

(Και εκείνοι, σ' οδυρμό για την κακή τους τύχη,
νοστάλγησαν ξανά τα ασφυκτικά τους τείχη.)

Μονάχα τα παιδιά, κρατώντας τις σφεντόνες τους,
καρπούς, νερό και τόλμη κι αγάπη για το αύριο,
τόλμησαν στον χαμό, βγήκαν απ' τις κρυψώνες τους,
ξεχύθηκαν στον κάμπο και στο άγνωστο το άγριο.

(Δεν έστρεψαν στιγμή το βλέμμα σαν αλάργευαν,
γιατί όλοι εκεί πίσω... πέτρες για τείχη μάζευαν.)

Κουράστηκες πολύ, παραμυθά και γέροντα...
και τούτη η ιστορία, θαρρώ, δεν έχει τέλος.
Οι ελεύθερες ψυχές λούζονται στον Αχέροντα
για να ορθωθούν ξανά στον ουρανό, σαν βέλος.


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 19 Στα αγαπημένα: 4


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Το χέρι μου άπλωσα, ψυχή μου, και σε βρήκα, τσιγγάνα μες στην αυτοκρατορία των συμπτώσεων.

Μαυρομουστάκης 22-11-2016 @ 14:14	Αδαμάντινη δημιουργία! Τα παιδιά με την άγνοια κινδύνου και την τόλμη τους μπορούν να γκρεμίσουν τα στενόμυαλα τείχη, τις προκαταλήψεις, κάθετι σαθρό, να προκαλέσουν σάλους και να φτιάξουν κόσμους άλλους, κόσμους αγάπης, μα και κάλλους.. Τα σέβη μου Αγάπη...
Oλύμπιος-Θεός 22-11-2016 @ 14:20	ΕΞΟΧΟ... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Δημοσθένης ο πείθων 22-11-2016 @ 14:25	Τι έξοχη δημιουργία! Η αθωότητα της ηλικίας και εν δυνάμει της καρδιάς και της ψυχής απέναντι σε κάθε προσπάθεια εσωστρέφειας και προκατάληψης. Συμπαρατάσσομαι πλήρως με τις σκέψεις του Χαράλαμπου. Συγχαρητήρια! ::up.:: ::up.::
ΛΥΔΙΑ_Θ 22-11-2016 @ 14:30	::theos.:: ::theos.:: ::hug.::
errikos_rwot 22-11-2016 @ 14:48	Εξαιρετικό!!!! ::smile.::
Κων/νος Ντζ 22-11-2016 @ 15:14	Πεσόντων των τειχών οι άνθρωποι κοιτούσαν μα σαν να είχαν χάσει τον νόστο για το απέραντο... Τέλειο! ::theos.:: ::theos.:: ::1255.::::4076.::::4076.::
heardline 22-11-2016 @ 16:22	Ας πούμε ένα δι ευχών, αγίων των πατέρων πτώσεις να δούμε των τειχών, αυτών....των χειροτέρων. ::wink.::
χωρίς λόγια 22-11-2016 @ 16:41	Ωραίο!!!
rania.foka@yahoo.co.uk 22-11-2016 @ 16:53	::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Νέτα-σκέτα 22-11-2016 @ 16:57	Ισως το καλύτερο που έχει γραφτεί. Διαμάντι. ::up.:: ::up.:: ::vlax.::
adespotoi 22-11-2016 @ 17:27	https://youtu.be/9f1p8IdahG0 σε ευχαριστώ που περνάς από τα μέρη μου φιλαράκι... ::up.:: ::up.:: ::smile.::
Ηώς 22-11-2016 @ 18:25	γεννούσαν πριν πεθάνουν μα ελεύθεροι δεν γίνονταν. .......δεν έχω λόγια Αγάπη...νοήματα ρυθμός λεξιλόγιο, ομοιοκαταληξία...σπέσιαλ!!!!!!! ::love.:: ::theos.:: ::theos.::
φραγκοσυριανος 22-11-2016 @ 20:48	::up.:: ::love.:: ::up.::
φραγκοσυριανος 22-11-2016 @ 20:48	::up.:: ::love.:: ::up.::
Ιστιοπλόος 22-11-2016 @ 20:50	Όλο σε μαγνητίζει!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
oneiropola 23-11-2016 @ 08:22	::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
ΣΤΙΧΟΠΟΙΟΣ 23-11-2016 @ 20:51	::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Rannia . k 24-11-2016 @ 12:58	Φοβερή δημιουργία!!! Καλό μεσημέρι και την αγάπη μου!! ::love.:: ::love.:: ::love.::
ταπεινος ναρκισσος 25-11-2016 @ 21:27	Η φαντασία και η σπάνια ομορφιά των λόγων σου ενατενίζονται ειλικρινώς σε ένα καθρεπτισμένο ομορφοσύνης δαντελωτό των στοχάσεων ακρογιάλι ! ! !

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο