Στον παπου μου.Πεθανε σαν σημερα.
Ποντιος μεταναστης της Τουρκικης βαρβαροτιτας...
Το μονο που μπορω να κανω να αφιερωσω λιγοστες αραδες
απο τα μυχια της ψυχης μου στη μνημη σου...
Στη δροσερη διαυγεια μιας φθινοπωρινης μερας
ολα γυρω μας συνομοτουν να μας πεισουν
οτι πραγματικα καποτε ησουν κοντα μας
να μας λες ατελειωτες ιστοριες απο τον Ποντο.
Ομως στις ακρες των δακτιλων μας υπαρχει τωρα
το αμφιθυμο καλεσμα της εξοικιωσης με την μοναξια.
Στις υπωρειες του βουνου και στις εκτασεις του δασους
στη φευγαλεα εννοια που δινουμε,στην λεξη νοσταλγια.
Καθετι κανει τον κυκλο της ζωης του και ολα υποκεινται
στην αιωνια επιστροφη μετα την μπουλμπερη και σταχτη
οταν ο ηλιος εχει πια πεθανει
στο υποστυλο σκοταδι προς την δυση.
Φλωρινα
Ποντιακό ποίημα για την Γενοκτονία των Ποντίων
Ένα ποίημα που έγραψε ο κ. Αλχαζίδης Αναστάσιος, για την Γενοκτονία των Ποντίων.
Ο ουρανόν ελίβωσε - Ο ουρανός συννέφιασε
του ηλ το φώς εχάθεν - του ήλιου το φως χάθηκε
κ΄η θαλασα μυρολογά - η θάλασσα μοιρολογά
φουσκώνει και ουρνάτε - φουσκώνει και ουρλιάζει
Σο γιαλό πάνε κ΄έρχουνταν - Στο γιαλό πάνε κ΄έρχονται
τουρκάντ μαύρα σκυλία - τούρκοι μαύρα σκυλιά
τσαϊζνε φοβερίσνε μας - φωνάζουν και μας απειλούν
θα καίγνε τα χωρία -θα κάψουν τα χωριά μας
Μέρα σκοτία έντονε -Η μέρα σκοτάδι έγινε
παντού μοιρολωήας -παντού μοιρολόγια
σφάζνε και κατακαίγνε μας -μας σφάζουν και μας κατακαίνε
Τοπάλ Οσμάν θερία - του Τοπάλ Οσμάν τα θεριά
Μωρά επέμναν ορφανά - Μωρά έμειναν ορφανά
αράβνε Μάνα Κύρη - γυρεύουν Μάνα Πατέρα
τα Εκλεσίας έκαψαν -τις Εκκλησίες έκαψαν
κ΄επέμνε ούτε καντήλι - δεν έμεινε ούτε καντήλι
Σ' ένα ποχτσιά εσέρεψαν - Σ' ένα δεμάτι μάζεψαν
ονέρτα και μουράτια - όνειρα και επιθυμίες
εφέκανε τα τόπια τουν - αφήσανε τα μέρη τους
κλέγνε με μαύρα δάκρια - κλαίνε με μαύρα δάκρυα
Ση στράτα ούλ εσέβανε - Στο όλοι μπήκανε
πάνε σα εξορίας - πάνε στις εξορίες
οπίς ατήν εφέκανε - πίσω αυτοί αφήσανε
σπίτια περιουσίας - σπίτια περιουσίες
