| |
Φανατικός συλλέκτης και αντικέρ, ο συνεργάτης μου Αλέκος Σταματόπουλος (εικαστικός, στιχουργός και μουσικός), κατάφερε να με ξεσηκώσει ένα ηλιόλουστο, χειμερινό πρωινό Κυριακής, να τον ακολουθήσω σε μία από τις παλαιοθηρικές εξορμήσεις του στο Μοναστηράκι.
Κλασική εικόνα δηλαδή, σε όποιο παράλληλο σύμπαν και να ταξιδέψεις.
Από την πόρτα, επί της οδού Αιόλου ξεκινούσε μια απότομη σκάλα που σε οδηγούσε κατ' ευθείαν στο υπόγειο κατάστημα. Προσπαθούσα να ελιχθώ με δυσκολία ανάμεσα στην ανακατεμένη πραμάτεια από παλιατζούρες, μπιμπελό, ξεχαρβαλωμένα έπιπλα, αγνώστου χρησιμότητος αξεσουάρ κ.λπ, όταν το μάτι μου έπεσε σε ένα χαρτοκιβώτιο γεμάτο παλαιούς δίσκους φωνογράφου 78 στροφών. Κι ενώ ο Αλέκος εκείνη την ώρα παζάρευε επίμονα την τιμή ενός σετ οθωμανικών παρασήμων από την εποχή τού πολέμου της Κριμαίας, εγώ άρχισα να σκαλίζω το περιεχόμενο της κούτας αφηρημένα.
Τίποτε το ενδιαφέρον. Τα γνωστά κι αναμενόμενα:
"Ο Τεκετζής" (Περιστέρης - Κασσιμάτης - 1934)
https://www.youtube.com/watch?v=hjnpzHEU3rg
"Αδυνάτισα ο Καημένος" - (Κωστής - 1931)
https://www.youtube.com/watch?v=k_38FH4qTMo
"Ο Κλεφτοτσαντάς" - (Ροβερτάκης - Πετροπουλέας, Μ. Πανδρά - 1935)
https://www.youtube.com/watch?v=5r6zZZj5y4s
"Η Θάλασσα με την Καρδιά σου Μοιάζει (Κ. Ραψωδός - Α. Νταλγκάς, Χρ. Στίνη - 1938)
https://www.youtube.com/watch?v=eaE0W1SlfWE
κ.λπ, κ.λπ, κ.λπ,...
Μα, ξαφνικά το χέρι μου άγγιξε ένα δίσκο, ακόμη ντυμένο στη χάρτινη συσκευασία του, που έδειχνε να μην έχει ανοιχτεί ποτέ! Τον τράβηξα έξω και κοιτάζοντας τον τίτλο του τραγουδιού, όπως φαινόταν από το κυκλικό άνοιγμα της παλιάς θήκης, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν πως με ξεγελούσαν τα μάτια μου εξ' αιτίας του ασθενούς φωτισμού του υπογείου καταστήματος. Έβγαλα τον αναπτήρα να φωτίσω καλύτερα, και το στόμα μου άνοιξε μια πιθαμή από την έκπληξη και την απορία. Με τον δίσκο ανά χείρας κατευθύνθηκα προς τον Αλέκο.
"Ρε, Σταματόπουλε... Θες να κουφαθείς εν - τε - λώς;...", είπα. "Σόρρυ που διακόπτω, αλλά δες εδώ τι βρήκα..."
Ο Αλέκος γύρισε, προς στιγμήν ενοχλημένος προς το μέρος μου, κοιτώντας ερωτηματικά.
"Δες τον τίτλο αυτού του τραγουδιού", συνέχισα. "Την ημερομηνία και τον συνθέτη..."
Μόλις είδε κι εκείνος την ετικέτα, τα μάτια του στένεψαν όλο απορία.
"Αυτό είναι ή ετεροχρονισμένη πρωταπριλιάτικη φάρσα, ή η Ανακάλυψις του Αιώνα!" , ανέκραξε.
Στράφηκα στον παλαιοπώλη:
"Πόσο το δίνετε αυτό;", ρώτησα ανυπόμονα.
Ο παλαιοπώλης πήρε τον δίσκο και τον εξέτασε φευγαλέα, χωρίς να δείξει κάποιο ενδιαφέρον για την ετικέτα.
"Είναι σε πολύ καλή κατάσταση, καϊνάρι!", είπε. "Δες εδώ... δεν έχει ανοιχτεί καν η συσκευασία. Ο φάκελος είναι ακόμη σφραγισμένος... Χτύπησες κελεπούρι... Αυτό τώρα... τι... πόσο να το πουλήσω;.. δεν έχει τιμή, είναι μόνο για επαγγελματίες συλλέκτες... Αλλά, αϊντε... Ένα πεντοχίλιαρο καλά είναι;.."
"...Πέντε;", έκανα έκπληκτος. Το σκέφτηκα προς στιγμήν και ξαφνικά, έκανα το άλμα στο κενό. Το χέρι μου, σαν να οδηγείτο από αόρατα νήματα άνοιξε το πορτοφόλι.
Χωρίς παζάρια, χωρίς περιστροφές, μέσα σε δυο λεπτά, ο σπάνιος δίσκος είχε γίνει δικός μου.
... ... ...
Το ίδιο απόγευμα, στο σπίτι του Σταματόπουλου (ο οποίος διαθέτει -μεταξύ άλλων- κι έναν προπολεμικό κουρδιστό φωνόγραφο) ο δίσκος ξεπαρθενεύτηκε. Η ποιότητα του ήχου ήταν άψογη: Ούτε ξυσίματα, ούτε θαμπάδες. Μόνο η λαϊκή ορχήστρα της εποχής και η μαγευτική, τραχιά φωνή του αείμνηστου δασκάλου μας, του μέγιστου Μάρκου, εν έτι 1940:
Βαρέθηκα μανούλα μου να ζω σαν το ρεμπέτη
Γιατί έχω μέσα στην καρδιά, εγώ μεγάλο ντέρτι
Θα φύγω απ' τον Πειραιά, κι απ' του Καραϊσκάκη,
Θα γίνω σουρεαλιστής, κι ας μη με λεν μαγκάκι
... ... ...
Θα βάλω στις βαλίτσες μου δέκα κιλά χασίσι
Και με το τρένο της γραμμής θα πάω στο Παρίσι
Να έβρω τον Αντρέ Μπρετόν και τον Απολλινάρη
Γράφουν τραγούδια έμμορφα, σα στρώνουνε κεφάλι
... ... ...
Θα φτιάξει το πορτρέτο μου ο Πάμπλο ο Πικάσσο
Σαν του πατήσω ένα αργιλέ και σαν τον μαστουριάσω
Και στην υπόγα τής Κουπόλ, όλες οι Παριζιάνες
Θα 'ρχονται να μ' ακούσουνε, πενιές να παίζω πλάνες...
... ... ...
Φαίνεται, πως μερικά χρόνια αργότερα, γύρω στο '48, οι Γάλλοι δημιουργοί του εμβληματικού άσματος "Padam, padam", Henri Contet & Norbert Glanzberg είχαν κάπου -Κύριος οίδε πως- ακούσει το χαμένο προπολεμικό ρεμπέτικο, πριν το διασκευάσουν για την Edith Piaf...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
