| |
ʼναψα το κεράκι μου,
αυτό του δωματίου,
που ήταν θυμάμαι κάποτε,
μικρό, ψηλό και κρύο.
Εγώ εκεί το κοίταζα,
του έλεγα τι νιώθω
κι αυτό εκεί να έλιωνε,
δίχως να έχει πόθο.
Κάποια στιγμή που έλεγα,
άκουσα να μιλάει,
να κάνει την φλόγα στόμα του
και τον καπνό του, λόγο.
"Φίλε, μην κλαις,
όλα πάνε στο εχθές,
η ζωή μας δεν τελειώνει,
όποιος ζει, σε καμαρώνει."
Κι εγώ το άκουγα,
να λέει και να λέει,
μα ότανε το κοίταξα,
φαινότανε να κλαίει.
Τον πόνο μου τον άκουσε,
πικράθηκε κι εκείνο
και ένα δάκρυ από κερί,
κύλησε από εκείνο.
Έκλαιγε συνέχεια,
τρέχανε δάκρυα πολλά,
κι εγώ τότε το έσβησα,
για ν' αισθανθεί καλά...
Φουου!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
