Ακουνητη κι αδεια η αγκαλια
παγωμενη απ' το βλεμμα , ζητα να μετατραπει σε ικεσια
Το φαντασμα στη γωνια
αγωνια
αρνειται να ενσαρκωθεί μα ουτε και ν' αναχωρησει
Της αγαπης τ' αγγιγμα
αναμεσα στους κοσμους
πτυχη
ολοφανερη
στεκει
Ακομα κι αδιδακτοι το νιωθουν
μα θελει ψυχη , σφιχτα να την κρατησεις
πεινασμενη
λαχταρα να σε λυτρωσει
κι υπακουα να γκρεμιστείς στην αγκαλια
της θυμισης
Θελει καρδια , ξεγέλασμα
αν το κρυψες στο ξεχασμα
Ισως γι' αυτό αλλαζουνε χρωμα
σαν τις ανακαλεις...
Το φως δεν είναι πια το ιδιο
αλλοτε σκληραινει
αλλοτε σκοτεινιαζει ταχα
Μοναχα η γλυκυτητα του μαλακου φωτος
με σωνει
κι ότι αγαπησα σαν οπαδος
αοματος
του σκοτους...
