Πνιγμένη η αντοχή στου δακρύου την αλμύρα.....
μουσκεμένα ματοτσίνορα καθρεφτίζονται στον πόνο
άδικη η ζωή,στα όσα έδωσα-στο λίγο που πήρα
βάφτισε τα ημερόνυχτα στο ζόρι και στον φθόνο....
κουρελιασμένη η ψυχή στο άδικο στο κρίμα
η λογική ένας δήμιος που πάνω μου ξεσπάει
ακολουθεί του είναι μου το καθένα του βήμα...
στο πουθενά και στο παντού εν συνεχεία με πάει
πάνω σε πλάκα σκάλισε η μοίρα το γραμμένο
μα της καλοσύνης τ'αρχικά δεν είδα πουθενά
της ζήσης μας ο γολγοθάς ,σημείο καταραμένο
εκεί που"δοξάζεις τον Θεό", εκεί ξανά αρχινά...
το σώμα γίνεται ασήκωτο απο των δεινών τα πάθη
κι η καρδιά σωριάζεται απο τον βαρύ της πόνο....
μα ούτε το βρόχινο νερό ξεπλένει κάποια λάθη ...
εμένα κρίνω για πολλά και σε μένα τα χρεώνω....
Δυνατό και πολύ ωραίο!
Μια περίεργη φάση η ανάληψη όλων των ευθυνών και των λαθών
από κάποιον που τελικά είναι σίγουρα ο λιγότερο φταίχτης.
Αλλοπρόσαλλη κατάσταση που όμως ο στίχος σου της δίνει νόημα!!
