| |
Αγάπη μου μη θλίβεσαι και να με λησμονείς,
Τις νύχτες που απρόσκλητος θα μπαίνω στ' όνειρό σου.
Έτσι γεννήθηκα εγώ. Τρελός, μονομανής,
Και να νικήσω δεν μπορώ τον Άγιο εθισμό σου.
Μα εσύ να μην μου απαντάς όταν θα σου μιλώ,
Μες το θολό υπόβαθρο μιας σκέψης πλανεμένης.
Εμένα ρίξανε οι Θεοί το δόλιο μου μυαλό,
Στα κύματα μιας θάλασσας μαύρης και αφρισμένης.
Γι’ αυτό να στέκεις μακρινή σαν έρθω να σε βρω,
Λεπίδες κρύβω αιχμηρές στα ακροδάχτυλά μου.
Κι η αλήθεια είναι πως μέσα μου αίμα θα λαχταρώ,
Την ώρα που θα σε κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου.
Μη γελαστείς κι έρθεις κοντά κι ας μ’ αγαπάς πολύ.
Στο σώμα μου κεντήθηκε σύμβολο του θανάτου.
Και όταν ξυπνάει στα σωθικά μια δύναμη φρικτή,
Πειθήνια υποτάσσομαι στο αισχρό το πρόσταγμά του.
Στ’ ορκίζομαι πως θα ‘θελα μια μοίρα αλλοτινή,
Σε παραμύθια παιδικά να σε αποκοιμίζω.
Να πέφτει απ’ τα μαλλάκια σου μια μπούκλα σου ξανθή,
Και με αγάπη απέραντη γλυκά να σε χτενίζω.
Μα εγώ έχω μέσα μου φωτιές, καρφιά ακονισμένα,
Που με τρυπάνε αλύπητα καθώς βουβός σπαράζω.
Πώς να σ’ αγγίξω αδάκρυστος με χέρια ματωμένα,
Δίχως να ξέρω μέσα μου ότι σε θυσιάζω;
Γι’ αυτό στη μνήμη σου, ποτέ, μην με καλοδέχτεις.
Και μην με πάρεις αγκαλιά σε κάποιο όνειρό σου.
Μου φτάνει η ανάμνηση της πρώτης μας γιορτής,
Που έγειρα να κοιμηθώ στον αναστεναγμό σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
