| |
μου μιλατε για την αγαπη
και μου παρομοιαζετε τους ανθρωπους
υποτιμητικα με ζωα
μα σιγουρα ξερω να πω, για ολα εκεινα που ζουν αναμεσα μας
..πως σε κοιτουν, πως σε βρισκουν, πως δεν σε περιφρονουν
και, πως σε αγγιζουν! με παθος και ορμη καθε φορα, σα να’ναι πρωτη
και τελευταια ...και ειναι αυτο κατι, που δεν το διακρινουν
και πως ποτε, κυριολεκτικα ποτέ και συνεχεια, δεν βαριουνται μαζι σου, μαζι σου
τι σπανιο και ακριβο πραγματι! μολις βρισκομαστε ετσι ακριβως
-οπως αυτα, οταν παραδομενα στα χερια μας-
σε μια υδατινη στιγμη μεσα, αγρια και αχρονη, αρχεγονα και απανεμα
μηπως ζησουμε, μια επαναληψη απαραμιλλη..
μια μερα σαν ολες τις αλλες αποδημουν οι χωλες μας με τους παγους
κι ειναι αυτα οι πληγες που σου αφηνουν ακακες μη εκδικητικες επιδερμικες
κατι απο την ουσια τους, τρεχει στις φλεβες σου
και φευγουν διχως προθεση και σα παιδι που χανει τη μανα ποναει
τρομαγμενα απο τα κινητρα μας που δεν αισθανονται
τα ζωα που ζουν ανα- μεσα μας
σπιτια ακατοικητα ισοπεδωμενα μας
και ξερετε, αυτο που εμεις το λεμε αγαπη…
αυτα το εχουν και το δινουν/ το χουν και δεν το ξερουν
παιδια αλλωστε, η γνωση και η αγνοια μαζι
το αλαθητο ενστικτο μαζι και αφελες -που βλεπουν
αυτο σε μας που εμεις δεν βλεπουμε
και το λεω μαγεια! -εμφυτη σα ψεμα αληθεια-
απεριττη, ευφορη, α μα γη!
αυτων, μολις εκεινων, που φτανω, ποτέ αρκετα για να με τσιμπησουν
μη και δεν βλεπω καλα; μη και δεν ειναι υπαρκτοι;
μη και ζουν σε παραλληλα συμπαντα; μη και ειναι εμεις;
ή μη και δεν τα κυνηγατε, μη – δεν τους περιφρονειτε;
καπου αλλου τοτε κοιτατε.. με κλειστα ματια.. μα τρεχετε και
τυφλα χτυπατε τυφλα πολεματε
το σαν ονειρο πως συλλαμβανεται και χανεται, μολις πας να πεις;
το ψι και το χι
συντρόφιά μου, εαυτοι, καθρεφτες μου, εσυ..
α μα κοιμηθειτε οπως κοιμοσαστε, σα πουλακια!
τιποτα δεν ειπα, τιποτα δεν ειδατε
το ολον και ενα σας αγαπαω
σα πιστο σκυλι και αγρια γατα μαζι
πως απ' το πουθενα θα με βρισκει..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
