| |
| | Νέκυια |  | | |
Σε συνάντησα στη γωνιά του χρόνου
Καθισμένη στη πέτρα
Προσμένοντας να ανοίξει
ο Αρχάγγελος την αυλαία
Περίμενα και περίμενα…
Δεν ξέρω τι
Ένιωθα μια γαλήνη και ταυτόχρονα αγωνία,
όπως οι μελλοθάνατοι
όταν έχουν συμβιβαστεί με τη μοίρα τους…
Ωστόσο δεν ήξερα τι ακριβώς περίμενα
Τη λυτρωτική κλαγγή του ξίφους;
Την αχαλίνωτη έλευση του μυστικού Πηγάσου;
Ή μήπως το αινιγματικό μειδίαμα της Λάχεσης
στην παραφορά του οδυρμού;
Οι σκιές πετάριζαν δίπλα μου,
όπως σε εκείνο το παγωμένο τοπίο του Οδυσσέα
που οι νυχτερίδες συνωστίζονταν
για να γευτούν το αίμα από το ζώο της θυσίας
Κοίταζα γύρω
για να δω το σφάγιο
Δεν έβλεπα τίποτα, τίποτα…
Τέλος κατάλαβα …
από τα πουλιά
που με κοίταξαν με οίκτο
το σφάγιο θα ήμουν εγώ…
Κάποτε είδα κάτι σαν φως ...
Αγγελικό και μαύρο φως
Ο Αρχάγγελος ήσουν εσύ
Ήσουν δίπλα μου από πάντα
-δεν σε είχα προσέξει-
φορούσες στα μάτια εκείνο το μενεξελί χρώμα
που τόσο μ΄ αρέσει,
αυτό που σέρνει όλα τα παράπονα της μέρας
στη λαύρα του δειλινού…
Άπλωσα το χέρι μου για να σ΄ αγγίξω,
αλλά μου ξέφευγες
σαν οπτασία και σαν ατμός
‘Οι Αρχάγγελοι δεν φεύγουν’, σου είπα ,
‘μηδέ καν οι Άγγελοι…’
‘Εγώ δεν είμαι Αρχάγγελος’,
μου απάντησες,
‘Εγώ είμαι της μοίρας ο τροχός
Το θρόισμα της πεταλούδας
στα ανοιγμένα πέταλα
Ο πικρός πυρήνας του βράχου
Η συμφωνία των συντελεσμένων
και αυτών που πρόκειται να συμβούν
Ο εσώτερος βόμβος των ηφαιστείων
‘Αυτές είναι εικόνες από τη Νέκυια’, Ψέλλισα,
‘Εικόνες από τη Νέκυια…’
και τα μάτια μου τρεμόπαιξαν κάπως…
Μου βάστηξες το χέρι για να με ξεναγήσεις
Σε χώρους της Αχερουσίας
Και εγώ με το τραγούδι ξόρκιζα τους φόβους μου
Καλώντας τα όνειρα να εγερθούν φύλακες της μνήμης.
Και εσύ ήσουν ρείθρο του πόνου,
ο μυστικός ταγός του χρόνου
και του νου. Τελευταίος ψαλμός,
ο τελευταίος σταθμός,
το τραγούδι μου.
1. Γύρευα τ’ αστέρι 6
που έλαμψε μπροστά μου 6
όταν όλα ήταν τόσο σκοτεινά 11
Άνυδρα τοπία απ΄ το πουθενά 11
μέσα στα όνειρά μου 6
βρήκα το μαχαίρι 6
Άνυδρα τα μέρη, 6
τρέμει η καρδιά μου, 6
ψιθυρίζω λόγια σαν μια προσευχή 11
να ‘μαι τάχα θύμα, τάχα να ‘μαι αστέρι 12
που όταν πέφτει όλοι 6
κάνουν μιαν ευχή 5
2. Πήρα το καράβι 6
Που με ταξιδεύει 6
σ΄ άλλους τόπους, χρόνους τόσο σκοτεινούς11
τα στενά της Σμύρνης, τους πικρούς δεσμούς11
Φλόγα που παλεύει 6
η ψυχή μου να ‘βρει 6
Στις μονιές του λύκου 6
Στην καρδιά του τρόμου 6
Και στης Πόλης μέσα τα μουντά στενά 11
Όπου ο χάρος μόνος με το φως του λύκου12
Στην καμπή του δρόμου
Το λαό κερνά 5
R
Όνειρα
χίλια πουλιά
χρυσές ελπίδες
φιλιά
στις όχθες της Αθανασίας
Όνειρα
φύλλα ξερά,
φρούδες ελπίδες,
φτερά
Στις όχθες της Αχερουσίας.
3. Είν’ η Σμύρνη τάφος 6
Λύκος είν’ ο φθόνος 6
Σολωμό και Κάλβο θα κατηχηθώ 11
Απ΄ τη λάσπη μέσα θα αναρριχηθώ 11
Μάθημά μου ο πόνος 6
Και το μέγα πάθος 6
Τάφος είν’ οι μνήμες 6
Νεκρική σινδόνη 6
Που τυλίγουν κάθε σκέψη μυστική 11
σε θλιμένο στίχο, με τις ίδιες ρίμες 12
στου καιρού τ’ αλώνι 6
μάχη τελική 5
4. O ταγός του χρόνου
μυστική Σελήνη
το Γουδή ορίζει σαν σηματωρό
στο γουδί σαν στάρι λιώσανε θαρρώ
των ψυχών την μήνη
των κραυγών του πόνου
τον πικρό πυρήνα 6
η αγάπη μόνο 6
προσπαθεί με φίλτρα αρχαία μαγικά 11
βάλσαμο για τούτα βάλσαμο για κείνα 12
μέσα από το χρόνο6
που όλα τα νικά.5
R
Όνειρα
χίλια πουλιά
χρυσές ελπίδες
φιλιά
στις όχθες της Αθανασίας
Όνειρα
φύλλα ξερά,
φρούδες ελπίδες,
φτερά
Στις όχθες της Αχερουσίας..
5. Λύκος είν’ ο χρόνος 6
με το κομποσκοίνι 6
Που μετριέται μέσα σ’ άνυδρο κελί 11
Με ευχές και ξόρκια σ’ άρρωστη φυλή 11
Που θαρρώ μ’ εκείνη 6
Βασιλεύει ο Κρόνος 6
Και ο Αυτοκράτωρ 6
Πίσω απ΄ την κουρτίνα 6
Ψιθυρίζει λόγια άλλων εποχών 11
Που κι αυτά τα σβήνει χρόνος πανδαμάτωρ 12
Φρύγανα και εκείνα 6
άτυπων αρχών 5
6. Την ψυχή μου χάνω 6
και ότι αγκαλιάζω. 6
Φεύγει απ΄ τη ζωή μου σαν τον κουρνιαχτό 11
Το παράθυρό μου μένει ανοιχτό 11
Την ψυχή μου κράζω 6
στο χαμό επάνω 6
Πώς να ανιστορήσω 6
κάθε που με αδράχνει 6
’κείνη η αγωνία η αλλοτινή 11
με ποιο πρέπον ύφος άραγε να ορίσω 12
πως η μαύρη αράχνη 6
κλώθει το πανί. 5
R
Όνειρα
χίλια πουλιά
χρυσές ελπίδες
θηλιά
η μοίρα της Αθανασίας
Όνειρα
φύλλα ξερά,
φρούδες ελπίδες,
φτερά
Στις όχθες της Αχερουσίας.
Άπλωσα το χέρι μου για να σ΄ αγγίξω,
αλλά είχες φύγει
σαν οπτασία και σαν ατμός
Ήσουν ο Αρχάγγελος
ή ήσουν της μοίρας ο τροχός,
Το θρόισμα της πεταλούδας
στα ανοιγμένα πέταλα
Ο πικρός πυρήνας του βράχου
Η συμφωνία των συντελεσμένων
και αυτών που πρόκειται να συμβούν
Ο εσώτερος βόμβος των ηφαιστείων...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | μίλα μου σαν τη βροχή ... είμαι παιδί και μαθαίνω | | | |
|
Κων/νος Ντζ
04-12-2016 @ 16:37 | Άνυδρα τα μέρη, τρέμει η καρδιά μου,
ψιθυρίζω λόγια σαν μια προσευχή
να ‘μαι τάχα θύμα, τάχα να ‘μαι αστέρι
που όταν πέφτει όλοι κάνουν μιαν ευχή !!!
Λύκος είν’ ο χρόνος με το κομποσκοίνι
Που μετριέται μέσα σ’ άνυδρο κελί
Με ευχές και ξόρκια σ’ άρρωστη φυλή
Που θαρρώ μ’ εκείνη Βασιλεύει ο Κρόνος!!!
Εξαιρετικό, Μπράβο σου...
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | χωρίς λόγια
04-12-2016 @ 21:22 | !!!!!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
