| |
της παγωνιάς ανθίσματα θρονιάζουν στα θερμά
φέγγει το πρασίνισμα και αστράφτει το λουλούδι
αλλάζουν τα περίγυρα ροδίζουν θαλερά
και στήνουνε χορό νάναι το τριόντισμα τραγούδι
ομοίωμα παραδείσου κήπος στη φυλακή
ξανοίγουν τα μπουμπούκια ελπίδες την κατοικούν
αν έφτανε η θέα ν'αραδιάσει τη ζωή
ήλιος,φεγγάρι και τ'άστρα των ουρανών αρκούν
μα των ημερονυχτίων δεν είμαι οδοιπόρος
τι θα δώ, ποιο φώς και χρώμα άλλος το προστάζει
όσο κι αν με ζητά στην κόλαση ο εωσφόρος
επίγεια μια πομπή στο κόσμο με ανεβάζει
παρηγοριά που παρελαύνουν τόσα άρματα
και που θαμποί αστερισμοί σκορπίζουν τα ελέη
αντίπαλος πια δεν ορίζει τα οράματα
καταμπροστά αντιφεγγίζουνε μονάχα δέη
βλέπω στη όψη σου την αποκάλυψη στο σώμα
το μέγα απρόοπτο θέλγητρο της φαντασίας
της ζωής ένδοξα πνεύματα φυσούνε ακόμα
απλωτή πετιέται, περήφανη επιθυμία
ένωση,προσμίξεις στην έκσταση της η ευθύνη
βαριοσταλάζει νάμα κάμνει λίμνη και ξεχύνεται
άναρχη και σπουδαία η γήινη σκοτοδίνη
ιδέα του εαυτού μου που ρωτάω αν γίνεται
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
