| |
μια ζωη πασχιζουμε να πολλαπλασιαστουμε
διχοτομημενοι να ξεχωρισουμε
το καλο και κακο
το βρωμικο και αγνο
γι’ αυτο για το πιο περα από αυτό να γραφουμε..
τον φοβο τη καθυστερηση
την αποτιναξη να διαβασουμε..
και ποιος σπερνει
με τη σκεψη στη καρδια αρρωστια
και ποιος την ακουει
για να την διαλυσει..
γραφουμε αδυναμοι εκ φυσεως να συλλαβουμε
το αδικο εξ ορισμου θανατο απ’ ανθρωπο
μα ως την εξαντληση της πιο ανεπαισθητης κινησης
μονο το νεκρο βλεμμα εκθαμπο από σκιες αδειο..
μπουσουλαμε να μαθουμε ισορροπια
περπαταμε να μαθουμε το σωμα
και πεφτουμε, να το εμπιστευτουμε ανευ ορων
επ’ απειρον και ποτέ
παρεκτος στο «κατα λαθος» και «στον υπνο»..
μερη σαν ιδια, οι αλουστες απατητες μορφες μας
προσκυνητες των ενδοτερων
εραστεs της αποκοσμης φίλιας, έλξης
μολις με το μυαλο μας χαμενο και το παρ-αδοξο..
μνημη ακαταλυτη, μας αναγεννα
μοιλις η λαχταρα ψυχης αβυσσαλεα, βροχη
στις ραγισματιες τα χρωματα
η ιριδα στα βαφτισμενα σωματα, οι σκιες..
ο ηλιος στα χειλη σου, η σεληνη στα ματια σου
ετσι..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
