| |
με παρηγορεί που έχω γράψει κάποια καλά ποιήματα,
με παρηγορεί που άφησα το στόμα της μαύρης νεανικής ψυχής μου,
να φωνάξει παρόν,
με παρηγορεί που μπόρεσα να γράψω,
να γράψω έστω και λίγα ποιήματα για μένα,
πραγματικά για μένα,
που δεν είχαν να κάνουν με τους όποιους αναγνώστες υπήρξαν
και που δεν τα έγραψα γι αυτούς,
με παρηγορεί που υπήρξα καλός συγγραφέας για τον εαυτό μου,
που μπόρεσα με άλλα λόγια να ακούσω τις πιο χαμηλές συχνότητες της ψυχής μου,
να ξετρυπώσω έναν κόσμο γαλήνης για τον ηλίθιο εαυτό μου,
ενώ περίμενα να βρέξει
να βρέξει ξανά και ξανά
και να επικρατήσει ησυχία τριγύρω
γιατί τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από την καθαρή γαλήνη
το γράψιμο υπήρξε ο μόνος τρόπος να δραπετεύsσω στιγμιαία απ' τον κόσμο
και να μιλήσω για ένα γαμημένο τόπο γαλήνης
υπήρξε ένας πραγματικά προσωπικός χώρος
και τίποτα δεν είναι πιο αναγκαίο
από έναν προσωπικό χώρο
είναι σα να πηγαίνεις για χέσιμο
και να αφήνεις τη πόρτα ανοιχτή
κανείς δε θα σε δει.
μπορείς να ουρλιάζεις ενώ χέζεις
ή να κλαις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
