Τούτη η πανσέληνος στα μέσα του Δεκέμβρη
η πιο λαμπερή κι η πιο παγερή του χρόνου....
ασημίζει ολάκερη τη γή και ανατρέπει γεγονότα
εμψυχώνει την φαντασία να εισβάλει σε πλάνα
να δίνει χρώμα στον άχρωμο στίχο του ποιητή
πλανεύει το ονειροπόλο πνεύμα χωρίς φραγμό
διαβάζει τα ψηλά γράμματα στις σελίδες της ψυχής
ψιθυρίζει ερωτόλογα στης καρδιάς τα φυλλοκάρδια
στεφανώνει με μυρτιές τα λεπτοκαμωμένα όνειρα
αναδεύει της μοίρας τα χαρτιά για να την παιδέψει
μπαίνει αθόρυβα στην κάμαρά σου αγάπη μου.....
ρίχνει"ασημόσκονη"στα σεντόνια σου να σε μαγέψει
"ρίχνει άδειες"να πιάσει γεμάτες ,να μάθει μυστικά
ν' αγγίξει το απαλό των σκέψεών σου,να διακρίνει
να λύσει του έρωτα τις πολύπλοκες εξισώσεις.....
κι εκεί στα φανερά κι αφανέρωτα να φύγει... δειλά
με αργά κι απαλά βήματα με χαμηλωμένο βλέμμα
η λαμπερή ασημένια πανσέληνος του Δεκέμβρη
στέλνει ένα πεταχτό φιλί μα το παγώνει το ψύχος
κλείνω τα μάτια και σε κοιτάζω που κοιμάσαι ήρεμα
Καληνύχτα μάτια μου σ΄αγαπώ !
