| |
δεν ξεδιψάει ο σταλαγμός της καρτερίας
σα γύρω στη φωτιά που προσμένα να φτάσει
ακάλεστη του ονείρου η απλοχωριά
σα κύματα να σιμώνουν τα μαντάτα
και να σου λένε θυμήσου
θυμήσου τις θύελλες του ιούλη
που τις εργάστηκε ένας λαύρος ήλιος
στο μάκρος μιας ξέγνιαστης μέρας
θυμήσου τότε που πρωτόνιωσες τα μαστίγια
και τις μακρόσυρτες τις ώρες
που τις σιγόγνεθε ο πόνος
νάναι μισερές γιατί εικόνιζαν το μαύρο
μαύρο καλοκαίρι
χωρίς τις δροσιές του αιγιαλού
αυτή η σκοτεινή του απόχρωση
τις έθαψε στις αμμουδιές
ποιος προσκυνάει τους απέναντι
δικά μας είναι τα ρόδα
να τάθελες μονάχα και σύ
νάστρεφες το βλέμα σου να τα δείς
κείτονται σε λιμάνια ελεεινά
περνούν τα χρόνια και σωρεύονται
τσουβάλια χαμένα
τι τάχα αν έχουμε μυηθεί
είμαστε λίγοι ,λίγοι κι αδύναμοι
κρύβεται το έργο,η πράξη
κι η πίστη στα ενδύματά της
και το τραγούδι
το τραγούδι των κρυστάλλινων φωνών μας
σμίγει με το κλάμα των αηδονιών
« που δε σ’αφήνουνε να κοιμηθείς»
κάτω απο τα σύσκια φυλλώματα
των πυκνών πλατάνων
δεν αγάλλεσαι που στράβωσε η κορόνα
που δεν βλέπεις πια τα χρώματα εξίσου της πομπής
πες μου ποια ανδρική ορμή
που είναι οι κωπηλάτες με δόρατα και τόξα
οι παιάνες θριάμβου,οι ηρωικές κραυγές
μια ιαχή,η έκπληξη,το πρώτο θάμπωμα
τα χαμόγελα του ανάλαφρου
και ποια η απόκριση
ουδεμία
είσαι η γενιά εκείνων
σπαταλήθηκε το κυρίαρχο
αναλώθηκε το ανεξάντλητο
και η πηγή στέρεψε
κατηφορίζεις προς τη θάλασσα τώρα ομαλά
προηγούνται τα λάβαρα οι σημαίες
οι δάφνες και οι μυρτιές
κυματιστός ο κυκεώνας του μύθου
η δόξα πνιγμένη εκεί
ωραία συνέχεια ωραίας αρχής
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
