Πήρα απο τα μάτια σου το φώς και την αυγή
κι απο την ανάσα σου δροσιά και οξυγόνο
στης απιστίας τη βολή βγάζει ο έρωτας κραυγή
κι εκεί το κλάμα δωρίζει μια ρωγμή στον χρόνο
είχε η κάνη οπλιστεί κι η σφαίρα βρήκε κέντρο
έμεινε ορφανή η γή κι ο πόνος βάζει τα"καλά"του
ξεριζώθηκε η ψυχή κι ας είχε ρίζες σαν γέρικο δέντρο
ψάχνει η λογική αφορμή το νού να φέρει στα"συγκαλά"του
έχασε το αηδόνι τη λαλιά, τα ρόδα την ευωδιά τους
εσύ της λύπης οπαδός,κρατάς σημειώσεις κι ένα ίσως
χάνεις τα"σπόρια"της χαράς΄'άκαρπη έτυχε η σοδειά τους
η απόρριψη είναι μοχθηρή κι έχει συντελεστή το μίσος
