| |
Ποιητής: Τσαντηρογιάννης
Αβάσταχτος πόνος το κενό της απουσίας σου,
αβασίλευτο το φως των ματιών σου,
με σκεπάζεις την ώρα που κρυώνω.
Ανίερες συμπαιγνίες του λογικού,
ξεσκεπάζουν περίτεχνα της λησμονιάς το πέπλο.
Στ΄ άπλετα βάθη της ψυχής γίνεται φωτοστέφανο,
διαμάντι στην έρημο των παραισθήσεων.
Θαρρείς και γίνεται σεισμός
κάθε που ατενίζω το τιμημένο σου σκήνωμα,
απέριττο άγαλμα θεϊκής παρουσίας.
Γλυκιά οπτασία!
Απλώνω τα χέρια μου να πιαστώ από πάνω σου
και χάνομαι σε μονοπάτια αδιέξοδα.
Γαντζώνω τα χέρια να κρεμαστώ στον λαιμό σου
και γαντζώνω το τίποτα.
Η Μεγαλειώδη αόρατη παρουσία σου
γαληνεύει το είναι μου την ώρα που πονώ
και γιορτάζει η σκέψη σε δρόμους κρινόσπαρτους.
Ευλαβικά γονατίζω σε κάθε μυστικό ερχομό σου,
αέρινη θεία μορφή, αλησμόνητη ΜΑΝΑ ΜΟΥ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
