| |
στον κόσμο που μου μέλλεται θα δοκιμάσω
όσα λόγια μου παλιά βγαίνουν ρίμες της ανίας
απ'τα πηγάδια τα αντλημένα της νοσταλγίας
προς τις πατρίδες του ονείρου να περάσω
ο φόβος με κατέχει,φόβος που με άγει
το μέγα έλεος υπέρ του χρόνου ικετεύω
τη δεύτερη έλευσή μου όπου αν τη γυρεύω
ραγίζει το αρραγές μου αρκεί να με φυλάγει
δεν έχω το ακόλαστο να ξεχωρίζω
το έκρυψα και σα διαβώ τη θλίψη θα το κάψω
έκλαψα στη λιτανεία και με λυγμούς θα κλάψω
και απο συνήθεια στο θέαμα τρεκλίζω
ας μην μοιάσω στο μηδέν εξαντλημένος
είδα στα ινδάλματα τις πολλές παραλλαγές
μάταιο το περίβλημα σπασμένο στις μεριές
στο ίδιο το πάν πλησιάζω εξελιγμένος
ειδιλλιακοί καιροί φαινόμενα της μέρας
αν είναι έργα των πιο ματαιόδοξων χεριών
καρφώνονται βαθιά στο μάτι σκόρπιων αστεριών
κι αραχνιάζουν σαν ηρεμήσει ο αγέρας
κι αν πάλιν οχι,πάλλονται χωρίς να ξέρουν
τι πάει να πεί άνοιξη μετά τους παγετούς
τι εκλύσεις,τι κράσεις μίξεις με αναπαλμούς
με την άγρια στοργή μαζί μου υποφέρουν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
