| |
Λευκό ξημέρωμα.. κι αρώματα του δυόσμου
Βγήκε ο ήλιος με γαλάζια φορεσιά
Θαρρώ ο κόσμος.. είναι τώρα πια δικός μου
Χτυπούν καμπάνες στης καρδιάς την εκκλησιά...
Βαστώ ροδόνερο και νίβω τη μορφή σου
Μια πρωϊνή δροσοσταλίδα σου γελά
Πώς μαλακώνει την ψυχή μου η αφή σου
Θρύψαλα γίνεται μια πέτρινη καρδιά...
Κι όταν μου λείπεις.. σου δανείζομαι μια νότα
Από τις μύριες μελωδίες των χειλιών
Είμαι καράβι που του χάραξες τη ρότα
Μέσα σε κρύσταλλα γυμνών ωκεανών...
3-2-2012
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
