| |
βολεψε σε μιαν ακρη
το τεραστιο εγω του
εφτασε και εσπασε
τα κομματια του προσπαθησε να μαζεψει
μαζεψε αρκετα μα οχι ολα
πολλα ηταν κι αυτα που του ειχαν κλεψει
παραπονα γκρινια απελπισια
οργη, κουραγια καθολου
στη σκοτεινη γωνια
γλειφει τις πληγες του
τι του εμεινε?
να γιατρευτει?
με αξιοπρεπεια να πεθανει?
τι?
ασηκωτα τα ποδια του
γη δε του μεινε να σερνει
κλειδωθηκε ο νους του φυλακη
σταματησε ονειρα να φερνει
χαλασματα ολα οσα ειχε φτιαξει
ο κοσμος του συντριμμια
η νυχτα τουτη που επεσε
δεν εχει ουτε αγριμια
μονο σιωπη και πονο
το ειναι του πλημμυρισε
και γεμισε με τρομο
οταν συνειδητοποιησε πως επρεπε
καινουριο να ανοιξει δρομο
επρεπε να ζησει για να πεθανει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
