| |
Στις σιωπές ενός Οκτώβρη
όταν τα φύλλα έπεφταν στη γη
κι ο χρόνος σκούριαζε σε μια
νέα ρουτίνα
πιο καταθλιπτική από την προηγούμενη
εγώ είδα στο φως πρώτη φορά
τα μάτια σου
κι η αίθουσα έσταζε ειρωνεία
κι εγώ αδιάφορα προσπέρασα
χαμένη στην ατέρμονη άβυσσο
του μυαλού
που να 'ξερα τότε ...
πόσο αφελής ήμουν
πέρασα δίπλα σου να πιω νερό
όμως δεν ήξερα πως εσύ
ήσουν το δικαίωμα και η αλαζονεία μου
μαζί.
Κι ο χρόνος περνούσε το ίδιο αδιάφορα
μα μια μέρα ξύπνησα απ' τη λήθη
ήταν τότε σ' εκείνο το δωμάτιο
με τις πράσινες καρέκλες
που τα μάτια σου άγγιξαν
εκείνο το παγωμένο κορίτσι
κι όλα λύγισαν , όλα έλιωσαν
έχασα την ψυχή μου σ' εκείνο
το βλέμμα.
Δε χρειάζεται όμως να καταλάβω τίποτα
δεν υπάρχει μυστικό πίσω από
αυτή τη διαδρομή
ήταν που έπρεπε να συμβεί
ήταν που ένα κομμάτι μου πλάστηκε
για να το δεις και να το αγγίξεις μόνο εσύ.
Εσύ , που τα βράδια φοράς τα χρυσά φτερά σου
κι αυτοεγκλωβίζεσαι στη μοναχική μου
κάμαρα
ξαπλώνεις δίπλα μου και κοιμάσαι σαν άγγελος
ίσως και από πάντα να το 'κανες αυτό
ακόμα και τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι
γι' αυτό και η παρουσία σου εξαρχής μου
ήταν οικεία.
Γιατί εσύ είσαι ο θεός Έρωτας
κι ας μην τον ξέρεις
κι ας μην το παραδέχεσαι
κι ας το αγνοείς
μου φτάνει που το ξέρω εγώ
μου φτάνει που μπορώ να το δω
και να εκλάβω το φως σου.
Όχι , όχι χωρίς εσένα
δεν θ' αντεχα να μην σ' είχα γνωρίσει ποτέ
κι ας πονάω τώρα
η πορεία μ' αποζημιώνει
λίγοι είχαν την ευλογία να νιώσουν
αυτό που νιώθω εγώ για σένα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
