| |
Από παιδί εσκάρωνα, μια βάρκα με πανιά
κι απόψε τα μεσάνυχτα,θαρρώ πως θα σαλπάρω.
Πέτρα θα ρίξω,στις ασχήμιες του ντουνιά
και θα φροντίσω,μπούσουλα,μαζί μου να μη πάρω.
Όταν χαμένος θα βρεθώ μες στα βαθιά,
θα σβήσω από το νου τα περασμένα.
Ψηλά τ’ αστέρια τ’ ουρανού,μια αρμαθιά
και τρεμοσβήνουν, απ’ το καιρό ξεθωριασμένα.
Ούτε σημάδι της ζωής,που ασκόπως τριγυρνά
μαχαίρι ο καημός και με πληγώνει.
Αν φοβηθώ για μια στιγμή, στα σκοτεινά,
παλληκαρίσιος φόβος,για τη ζωή που τελειώνει.
Μη λυπηθείτε,σας το λέω σαν φονιάς.
Το αίμα θα χαθεί μες στο σκοτάδι.
Πικρό το δάκρυ θα κυλά της ορφανιάς,
σαν θα σας στείλω χαιρετίσματα,απ’τον Άδη.
Ρουφιάνος θα γίνει απόψε το φεγγάρι
κι η Πούλια πόρνη γελαστή,του ουρανού.
Ο βιολιστής με το σπασμένο του δοξάρι,
θα κάνει κόρτε, στη Γοργόνα του βυθού.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
