| |
Έψαχνα πάντα ζωή να πάει μπροστά
και το βαγόνι των καημών να μη κινήσει
να πάρει ο Χάρος τα δικά του ποσοστά
μα η ζωή τις ομορφιές ν’ ανακαινίσει
Ήθελα πάντα απ’ τα βάθη τα’ ουρανού
να ζωγραφίσω τις παλιές ανατροπές του
ν’ απομονώσω άγριους ήχους κεραυνού
και να ‘χω μόνο άγιο φως τις αστραπές του
Μα στων κυκλώνων το αντάριασμα μου λες
τα δειλινά μαύρα θεριά θα τα ματώσουν
θα εξολοθρεύσουν της αγάπης τις φυλές
κι όνειρα κι έρωτες στυγνά θα μαχαιρώσουν
Έδειχνα το άστρο απ’ της δύσης τη μεριά
ν’ αντιφεγγίζει στης ανάμνησης το πούσι
άναψα πάλι του έρωτά μας τα κεριά
τα δυό κορμιά μας άγιο φως νυχτιά να λούσει
Κι έλεγα νύχτα στο φεγγάρι μου να πεις
να μη φωτίσει μες στη γη, αν δεν μας τάξει:
να ‘μαι ανάσα σου, και φως μιας αστραπής,
να ‘σαι καρδούλα μου, από αγάπη και μετάξι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
