| |
Συνεσταλμένος πατριός η διβουλία,
που μας γεννά διακυμάνσεις μερτικών.
Μια διύλιση του ψεύδους εξορία,
να είσαι εσύ της αταξίας διοικών.
Σε ντεκαπάζ χρυσού χορού να αναβλύζει,
πέπλο αδιόρθωτης του πάθους μας οργής.
Είδα την πέτρινη αποχή να ψιχαλίζει,
μια συμφωνία μες στο πιάνο της στοργής.
Με στωικότητα δοκίμαζα θυσίες,
μια διακύμανση στης όψης το μινόρε.
Η μεταμόρφωση φιλιών σε ακακίες,
έπνιξε μέσα μας της νιότης το αμόρε.
Έγινες δίψα μες στην ροζ υποκρισία,
έγινα οίστρος της απόγνωσης παιδί.
Αντιμιλήσαμε στο χθες μ' αναλγησία,
και στο μετέπειτα ουρλιάξαμε φυγή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
