| |
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ
Από την ώρα που έφυγες,
μου άφησες τη Μοναξιά παρέα…
Κάποτε ήταν φίλη μου, περνούσαμε καλά μαζί.
Τώρα μόνο με δικάζει και με κατηγορεί.
Σε φέρνω στο μυαλό μου κι αυτή γελαέι ειρωνικά.
Φταίω που σ’ έχασα, φωνάζει.
«Φταίω; Φταίω στ’ αλήθεια που τον έχασα;», ψελλίζω..
«Έκανα το σωστό! Είπε ότι ήτανε με άλλη… Τί να έκανα εγώ;»
Επιλογές είναι αυτές... Κι εσύ επέλεξες αυτήν.
Κι η Μοναξιά όλο με κρίνει, σε ό,τι λέει είναι σκληρή…
«Αφού το ξέρεις πως σε θέλει! Φταις γιατ΄είσαι μια δειλή…»
Κι όταν με τους φίλους μου γελάω, η Μοναξιά μου ειν’ εκεί.
«Συνειδητοποιείς ότι υποκρίνεσαι;», ρωτάει
«Αφού όπου κι αν πας, παίρνεις κι εμένανε μαζί!»
Με φοβίζει... με στοιχειώνει…
Λέει για πάντα θα’ μαστε μαζί…
Και πια ούτε σ’ εκείνη δεν τολμάω, να της πω πως σ’αγαπάω.
Η Μοναξιά μου κάποτε ήτανε φίλη καλή.
Τώρα εξαιτίας σου το ξέρω, ότι κι εκείνη με μισεί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
