| |
σκοταδι και κρυο
μονο απο το παραθυρακι μπαινει αμυδρα το φως της νυχτας
μαλλον θα χει φεγγαρι και διακρινω στο ουρανο ενα μικρο φως
προσπαθησω να μιλησω
μεσα στη παρανοια του μυαλου μου
κλεινουν τα ματια μου
πεθαινω σιγα σιγα
χανω το λιγοστο φως που εβλεπα
σε σκεφτομαι γιατι εσενα τωρα
δεν φοβαμαι το σκοταδι
δεν το φοβαμαι τωρα
δεν θελω ομως να κλεισω τα ματια
δεν θελω να ανακαλυψω πως βγαινεις απο τη φυλακη που εσυ ο ιδιος εχεις χτισει
νιωθω κομματιασμενη στα δυο σπασμενη
δεν ξερω τι συμβαινει
η λογικη μου αρρωσταινει
δακρυα μονο και πονος
τετοιος αψυχος πονος
αν με χτυπησεις δεν θα νιωσω ουτε το αγγιγμα σου
εχω παψει απο καιρο
θελω μονο να κατσω και αλλο εδω στο σκοταδι
δεν με πειραζει που κρυωνω
δεν με πειραζει που εχω μουσκεψει τα ρουχα απο δακρυα
δεν θελω αλλο το φως ζαλιζομαι
μην με αφησεις να φυγω
τωρα φοβαμαι
λυγμοι χανεται και το λιγοστο οξυγονο
οχι δεν θελω σε παρακαλω
τοτε τον ειδα
ηρθε ντυμενος με τα ασπρα του ρουχα
το προσωπο του ξεκαθαρο στο παραθυρο
κατι μου ελεγε μα δεν ακουω καθαρα
φωναζει Ζησε
μα τωρα ειναι αργα
τωρα εχω ηδη βυθιστει στο απολυτο κενο
το μηδεν σε καθε σκοτεινη γωνια του δωματιου
το μυαλο μου αναπηρο και βυθισμενο στην απολυτη παραιτηση
τι να την κανω τη ζωη του λεω
ηταν η χειροτερη φυλακη μου
θελω τον παραδεισο αν υπαρχει
πηγαινε με εκει εστω και για λιγα λεπτα
μου ειναι αρκετο για να βγω απο τη παραισθηση και τη ψευδαισθηση
μου ειναι αρκετο λιγο πριν πεθανω να ζησω [align=center]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
