| |
ανθρωποι βλεπανε
ανθρωποι καιγονταν
δικαστες και θεατες απαθεις αμετακινητοι
στις κραυγες που ξεχυνονταν καταπανω τους
να τη σβησουν με προσπερνουσαν
φωναζα με ολη τη δυναμη της ψυχης και ουτε εγω με ακουγα καλα- καλα..
οι φλογες μολις που γλυφαν το λαιμο των ανειπωτων στη πυρα
οταν ο αφρος του πυροσβεστηρα τους αφησε
καρβουνα αναμμενα κι μορφες οικειες στη στιγμη ακαθοριστες
ο χρονος ετρεχε ανυπαρκτος και ο γεματος χωρος αηχος
δεν ξεκολουσε τα ματια της απο πανω τους
μαυρο εβλεπα παντου
καντε κατι ειπα στην διακυρηξη της αληθειας ακομα πιο υποκριτικα κι απο αυτους γιατι τι περιμενα;
και δεν ηξερα αν ηταν και τι ηταν πιο υποφερτο
να νιωθεις τη φωτια ή την λυτρωση που δεν ερχεται
δεν ηξερα κι αν ενιωθα πως σε εναν απο τους πιο αφορητους πονους της σαρκας η ψυχη τους δεν εδινε δεκαρα
δεν ηξερα κι αν ενιωθα πως σε αυτα τα δυο ενσαρκωμενα πνευματα τα ορθια δεμενα και ερμα
στον κοσμο τουτο ηταν εγω και εσυ πια που καιγομασταν πλαι-πλαι φτυνοντας τους το ειναι μας
το δικο τους
δεν ηξερα κι αν ενιωθα πως τωρα ζουσαμε
τις στιγμες τα χρονια που προσπερασαμε με τα λογια
με το πνευμα μας ενα μοναχα οπως μια φορα οι σαρκες του
δεν ηξερα κι αν ενιωθα πως ποτε δεν ειναι αργα νωρις
πως στη στιγμη το τελος η συνεχεια
κι ετσι ξυπνησα με αυτο αγκαλια
τι να ειναι πραγματικο;
εισαι η πετρα κ' ειμαι το λουλουδι
αμα δεν σπασει πως θα ανθησει
εισαι ο πετρος και ειμαι η γιουλη
η αγαπη το μοιραιο -ολων
το ματαιο σε αυτο η αντισταση
κι ετσι με αυτo κοιμηθηκα αγκαλια..
και δεν ειδα πουθενα λογια..
μα τι ειναι πραγματικο; ω τιποτα - ολα ! -κι αυτη τη φορα-
Τα δακρυα δεν φανηκαν ουτε κανενα χαμογελο ηταν αρκετο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
