| |
Πάνω σε δρόμους μυστικούς,
σε ψεύτικα στενάκια,
σε πόρτες που μένουνε κλειστές,
ψάχνω τα δυο σου τα ματάκια.
Μη μου φωνάζεις άλλο πια,
κουράστηκα να ξέρεις,
αν συνεχίσεις θα το δεις,
πικρά θα υποφέρεις.
Αυτό δεν είναι απειλή,
δεν είναι η αρχή του πόνου,
αυτό θα είναι υπόσχεση,
για τελειωμό δυο κόσμων.
Τις υποσχέσεις πάντα τις κρατώ,
όσο πικρές κι αν είναι
και αν με διατάξεις 'συ ξανά,
το τέλος, η αρχή θα είναι.
Οι ψεύτικες ελπίδες μου,
μ' έχουνε πλέον αφήσει,
τα πόδια μου δεν με κρατούν
και η σχέση μας ίσως σβήσει.
Δεν το θέλω εγώ αυτό,
μα ίσως πρέπει να το κάνω,
κουράστηκα και δεν μπορώ,
να αγαπάω μόνο εγώ.
Θυμάσαι τα λόγια που είπαμε,
αυτά για μας τους δύο(;)
και υποσχέσεις δώσαμε,
σε χιόνι και σε κρύο.
Ναι, καλά κατάλαβες,
τις υποσχέσεις πως πλέον στην ζωή,
κανείς ποτές δεν θα ήταν μόνος,
στο κρύο δρόμο να σταθεί.
Όμως μωρό μου δεν μπορώ,
μα πάλι θα αντέξω,
μονάχος πάλι θα γυρνώ
και στη βροχή θα παίξω.
Τον χωρισμό δεν τον μπορώ
και μην με αναγκάσεις,
την απόφαση να πάρω τη σκληρή,
αυτή που δεν την θέλω.
Το κάστρο μου τ' απόρθητο,
πέφτει συνέχεια κι άλλο
και όταν έμπει ο εχθρός,
τα όπλα δεν θα πάρω.
Θα περιμένω όσο μπορώ,
μα ο χρόνος είναι λίγος,
ο ήλιος χάνετε μακριά,
πίσω απ' του βουνού το ρίγος.
Το φως του τούνελ φάνηκε,
και το THE END σε άσπρη εικόνα φτάνει,
τα μάτια μου δακρύζουνε
και η παράσταση στο θέατρο τελειώνει.
Ήταν υπέροχο το έργο,
που παίχτηκε μία φορά
και είναι κρίμα να τελειώσει,
το σενάριο του έρωτα ξανά.
Και η αυλαία έπεσε
και οι κουρτίνες κλείσαν,
το θέατρο αυτό της γειτονιάς,
μία για πάντα σβήσαν.
Ίσως είναι καλύτερα γιατί κουράστηκα πολύ,
συνέχεια να προσπαθώ να αναστήσω, τον έρωτα εκεί που δεν υπάρχει.
Θα περιμένω λίγο ακόμα,
μήπως και βγουν ηθοποιοί,
μία υπόκλιση να κάνουν
και να χαθούν μετά απ' την σκηνή.
Θα περιμένω...
για λίγο ακόμα,
την αγάπη προσμένω.
Αγκάλιασέ με! Επιμένω...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
