| |
Ένα δοκίμιο η αύρα σου φιλία,
λιποθυμά στης μοναξιάς το καρμικό.
Μια ευαίσθητη θολή μελαγχολία,
θιγμένη μέσα στης καρδιάς το γνωμικό.
Μια παρένθεση στο γέλιο, μαξιλάρι,
που περικλείει ηδονών κορμοστασιές.
Η προσευχή, μιας μετάνοιας φανάρι
να σου φωτίζει του θυμού τις εκκλησιές
Η προδοσία εφαλτήριο του τέλους,
και η σιγή, ενοχική μας απορία.
Ήσουν διάφανη στο πέταγμα του βέλους,
κι εγώ τοξότης των φιλιών χωρίς αιτία.
Γιορτή ξανά στο μακελειό της συνουσίας,
και μέγα πάρτι στου ονείρου τα στενά.
Μια δικαίωση βουβής αφλογιστίας,
γίναν τα θέλω μου κλειδί στο πουθενά.
Έτσι μεγάλωναν της ρήξης μας τα σκήπτρα,
σε στεγανά ουτοπικών πια οφθαλμών.
Φορούσες πάντα του κινδύνου την καλύπτρα
μα εγώ γυμνός κυοφορούσα το παρόν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
