| |
Παλι κι' απόψε νυκτοβατω,
στης αγάπης σου το κακοτράχαλο καλντερίμι.....
Οι λευκόχρυσες πέτρες του σεβντά, ειναι με αγάπη και κοπο στρωμένες, στο ανηφορικό αρίφνητο κορφάλι της μοναξιάς...
Το αγιάζι τρυφερά με αγκαλιάζει και μου τρυπά ακρυλικά τις αντιστάσεις...
Τι όμορφο να γεμίζει χρώματα η μοναχική σκέψη και ο Modigliani του μυαλού, πινέλα να βουτάει στα ρυάκια της πολύχρωμης μονότονης συνηθειας.....
Μοιάζω με πέστροφα χρωματιστή, που τα πινέλα της φθοράς στα λέπια της πλουμίδια ολόχρυσα κεντούν, αυτήν την χρυσαφένια μα συνάμα θεοσκότεινη των καταχρήσεων βραδιά .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
