Σ αγαπώ,σ αγαπώ,σ αγαπώ.
Ομως κατηγορώ τον εαυτό μου
γιά την εμμονή μου αυτή.
Ναί, εμμονή να φτάσω στην ευτυχία μαζί σου.
Πόσο εύκολα τελικά αγαπάνε οι άνθρωποι.
Το ξέρω πως αυτό με αρρωσταίνει.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας με καταστρέφει.
Είμαι πολύ απελπισμένος,νιώθω οτι είμαι ενα τίποτα.
Λένε, πως ο χρόνος είναι σοφος,αλλα πως;
Αυτή η αγάπη υπερνικά τα πάντα.
Είναι μια ανίατη ασθένεια
στο πρόσχημα του πάθους μου
και όταν είσαι κοντά μου
είμαι γεμάτος θλίψη και απογοήτευση.
Είμαι ένας ανόητος που έχει επενδύσει
μια ζωή σε ένα άπιαστο όνειρο.
Δεν έχω χαμογελάσει απο τότε που σε γνώρισα.
Θα πρέπει να διώξω αυτή την αρρώστια απο πάνω μου.
Αυτό λαχταρώ τόσο καιρό
αλλα δεν μπορώ να το κάνω.
Κι αφού το ξέρω, δεν μπορώ να γλυτώσω,
θα δω το φως, αφού πιω το σκοτάδι
που τόσα χρόνια με ποτίζεις.
