| |
Κάθομαι στο παράθυρο και βλέπω τούς ανθρώπους
Έχουν σκυμμένο το κεφάλι και προχωράνε
Μάθανε να ζουν με καλούς τρόπους
Και τι θέλει η ψυχή τους δεν κοιτάνε
Κοίταξα μέσα στην ψυχή μου και είδα χαρά αλλά και λυπη
Σκέφτηκα τη ύπαρξη μου και είδα ότι κάτι λείπει
Τα πρόσωπα των ανθρώπων είναι ανέκφραστα
Δεν ξέρεις αν είναι χαρούμενα η όχι
Έχουν μάθει να κρύβουν συναίσθηματα
Το πρόσωπο μου από αυτούς απέχει
Ακούω τη βροχή και θυμάμαι όσα περασα
Και σκέφτομαι πως αντέχω ακόμα
Τη καλοσύνη μου ακόμα δεν έχασα
Όμως βρισιές ξεφεύγουν από το στόμα
Το παρελθόν μου μου θυμίζει όσα εχασα
Ό καθρέφτης μου ότι ακόμα υπάρχω
Το μυαλό μου σκέφτεται τα σφαλματα μου
Και ή ζωή μου λέει να τα αλλάξω
Θυμάμαι τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μου
Κανένας δεν ήθελε να δώσει
Πόνεσε ή ψυχή μου
Μονο ο εαυτός μου μπορεί να με σώσει
Κανένας δεν είναι σαν και μένα
Και ακόμα δεν ξέρω ποία ακριβώς είμαι
Όταν πέσει η σφαίρα
Θα φωνάξουν λετα μεινε
Τότε θα καταλάβουν τι έκανα
Εγώ όμως θα χω φύγει
Ποια ήταν αλήθεια και ποια ψέμματα
Ό ουρανός θα σκοτεινιάσει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
