| |
Άκου να δεις φιλαράκο.
Η ιστορία κρατά από πολύ παλιά.
Από τότε που μιλούσες για δόξες και μεγαλεία,
για την καταγωγή σου και την κληρονομιά της υπερηφάνειας.
Όλα αυτά δηλαδή για τα οποία ποτέ δεν κόπιασες.
Ποτέ δε ξεπέρασες τον εαυτό σου.
Δεν έπαιξες με τα όρια του σώματός σου.
Δε βίωσες τη μαγεία του πόνου, της ιερής εξερεύνησης.
Από τότε που ο φόβος κυριάρχησε μέσα σου όπως ο τσοπάνης στο βοσκοτόπι.
Και να ξέρεις δε θα τα έκρινα απ' την απ' έξω όλα αυτά αν δεν έρχονταν στη ζωή μου άνθρωποι με άλφα κεφαλαίο.
Σαν τον παππού μου το μερακλή, τη γιαγιά μου τη χρυσοχέρα, το Μουντάκη, τον Αποστολάκη, τον Ξυλούρη, τον τρελό του χωριού, το Θοδωρή και το Γιάννη. Και τόσους άλλους. Και τις αγαπημένες μου γυναίκες. Την Αθανασία, τη Τζούλια, τη Μαρία. Α! ξέχασα το φίλο μου το Χρόνη! Δε χρειάζεται πολύ! Μόνο να ακούσεις αυτόν τον άνθρωπο μετά από τόσα βασανιστήρια που πέρασε, ξύλο, εξορία και αδιάκοπη ταπείνωση μπροστά στην ηλιθιότητα που λέγεται φασισμός. Και να ξέρεις δηλαδή. Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία. Με το να τον χαρακτηρίζουμε ιδεολογία χάνουμε την την επαφή με την ουσία του. Ξεχνάμε πως κομμάτι του κατοικεί μέσα μας. βγάζουμε τα ζιζάνια από το περβόλι μας και ξεχνούμε πως η ρίζα είναι βαθιά μέσα στο χώμα και θα ξαναβγεί σύντομα να πνίξει τις ντομάτες μας, και τις πιπεριές. Και να φανταστείς πως πριν μια δεκαετία αν τους μιλούσες για περιβόλια και πιπεριές με κοπριά απ τις κότες σου, σε κοιτάζαν με ένα απαξιωτικό βλέμμα. Ίδιο με αυτό που έριξαν στο Χριστό και σε τόσους άλλους ανθρώπους. Μιλώ για τους αληθινούς επαναστάτες. Όχι γι' αυτούς που γράφουν οι μεγάλες επικεφαλίδες των εφημερίδων. Αλλά για τους ανθρώπους που δε θα αναγνωρίσεις ποτέ. Και λέγω αναγνωρίσεις γιατί σκοντάφτεις συνεχώς επάνω τους κι ούτε που γυρνάς να τους κοιτάξεις. Δεν έχουν φανταχτερά ρούχα. Δεν είναι φρεσκοξυρισμένοι. Δε μυρίζουν κέδρο. Μυρίζουν χώμα, λουλούδια, αλμύρα απ τη θάλασσα. Μα αυτά ανήκουν στους τρελούς, στους βρωμιάρηδες.
Λοιπόν, κάπου εδώ πρέπει να σου πω αντίο. Όχι γιατί είμαι εκδικητικός. Μα γιατί σ' αγαπάω. Αγαπάω την ουσία σου. Αυτή που αλλάζει συνεχώς. Και σε αλλάζει κι εσένα. Και μη θέλοντας να το παραδεχτείς την φορτώνεις σκουπίδια. Φάρμακα για το νου, φάρμακα για το μυαλό. Καταπραυντικά νεύρων. Λες και τα νεύρα τα έχουμε άχρηστα πάνω μας. Λες και η επίθεση γεννήθηκε από το διάβολο. Λες κι ο διάβολος είναι κακός. Λες και το κακό είναι κακό. Λες και η έννοια του κακού είναι απόλυτη. Λες και μας προκαλεί τρόμο, σκοτάδι και ψυχαναγκασμό. Μα αυτό μας κάνει! Δεν το βλέπεις? Πως θα δεις αυτή την έρμη αγάπη άμα δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου. Άμα δεν αγαπήσεις εμένα. Άμα δεν αγαπήσεις τον εχθρό σου, το ληστή, την πόρνη. Μα εσύ προτιμάς να προσκοληθείς στα σίδερα του κελιού που χτύσαν γύρω απ' το μυαλό σου. Προσοχή φίλε!
Ο στόχος δεν είναι ο νους! Ο στόχος είναι η ψυχή. Και η ψυχή δεν ανήκει σε κανέναν. Χαμογέλασε, βγες έξω και φώναξε. Δες κατάματα τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Τι σου συμβαίνει?
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
