| |
Η φαντασία μου σκοτώνει.
Εμένα κυρίως.
Σ' ότι ονειρευτώ
Σ' ότι αρκεστώ
Και τολμήσω να σκεφτώ
Πως θα κρατήσει.
Μ' αφήνει.
Κι έτσι κάποτε επιθυμώ να τη διώξω
Ή να την κόψω στα δυο.
Γιατί αν ξεμείνω
Αν δεν μπορώ να φανταστώ
Τι θα μείνει πια;
Κι έτσι γίνεται.
Όμως, πάντα επιστρέφει
Πάντα μετά τον εξορκισμό
Επιστρέφει εδώ.
Στον δικό μου σταθμό.
Έλα εσύ.
Να φανείς.
Στο σταθμό
Του λεωφορείου
του αεροδρομίου
του τρένου
του ραδιοφώνου.
Σ' αφιερώνω σταθμούς
για να 'ρθεις
και σταθμούς
για ν' ακούς.
Ζωή FM.
Ο σταθμός
Για ν' ακούς
τα τραγούδια - προσευχές
που 'σαι η Θεά τους.
Κι ο σταθμός λεωφορείου
είτε τρένου είτε ποδηλάτου
Δε μ΄ενδιαφέρει.
Απλά να σε φέρνει.
Πάρε την καρδιά σου κι έλα.
Πάρε το χρώμα σου κι εμφανίσου.
Μπροστά μου.
Αυτά τα πρωτόγνωρα σ' εμένα χρώματα.
Δεν είναι ασπρόμαυρα.
Ούτε κάτι που βγαίνει από συνδιασμό · κόκκινο-μπλε-πράσινο.
Ένα άλλο χρώμα, ένα δικό σου.
Και σα μόλις να βγήκες ·
να έκαψαν το πινέλο.
Και ποτέ να μη μαθεύτηκε η συνταγή.
Πολλές κοπιές έγιναν.
Αλλά σαν το ορίτζιναλ, δεν έχει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
