| |
| | Διερωτώμαι |  | | | Μες το σενάριο, θα είναι ελεύθερα μόνο τα πουλιά και το "μανάρι μου" που είπε η γηραιά κυρία, θα είναι η Τιμή του χρόνου που με βιά, όπου την έφθασε στο σεβασμό, που λέγει άνετα την αλήθεια | | |
[align=left] [B] [I]
. . *~* Διερωτώμαι *~*
Ανάπτυξη των λόγων που πρεσβεύεις
συγγραφική μου τέχνη ευγενική
θ' αναφερθούν σαν εγκώμιο ανθρωπιάς
όπου έτσι, σου πρέπει
κι η εξουσία στην ταπείνωση να είναι επιφανή!
Θα πρέπει να βλέπει, σαν μεγαλείο
τον παράγοντα βοσκό, στα ουράνια σύνορα
όπου ο Νους ταξιδεύει
ανασκάπτοντας τα λόγια ευρήματα!
Υπεροχή των πράξεων που προβάλουν
οι έννοιες των θεραπόντων γραπτών
απέχουν παρασάγγας της έπαρσης
απ' τη σεμνότητα που γεννά τον σεβασμό!
Εδώ δεν υπάρχει το "διερωτώμαι"
ούτε καν της ποινής, τ' ορατό,
ποιος δίδαξε τα πουλιά να πετάνε
και το τρυφηλή να βγάζει ανθό?
Η εξουσία των ανθρώπων, έχει κάποιο σκοπό,
και θα έλεγα ιερό,
μόνο όταν δεν προσωποποιεί
το "ημάς" στο "υμάς" μ' αναδικνύοντα φθόνο
είναι λειτούργημα, άκρος θεμιτό!
Δια τούτο δεν αποπεράται η δίκη
λαμβάνοντας υπ' όψιν σχήμα διδακτικό
που κατακεραυνώνει την υπεροψία
με τα φανταχτερά ενδύματα εν κενώ.
Η Ισχύς δοθείσα ουδέποτε διαπραγματεύεται
ξεσπά με οργή πρωτόγνωρη και θυμό,
διεκδικώντας το ψύχος να διατηρήσει
τη βλοσυρότητα, που υποβόσκει
στην υποταγή και στην τυραννικότητα.
Η ωραιοπάθεια, πλάθει την εγωπάθεια
τον άκρατο εγωισμό που σβήνει
της συμπόνιας το φως,
στης αγάπης το μανουάλι.
Ωιμέ ανέραστη στο συρφετό της φρίκης
το είδωλο του καθρέπτη σου άψυχο?
Αυτό "διερωτώμαι"
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Κι εσύ γλυκυτάτη μου ώθηση,
πόσα ποιήματα ζωγράφισες?
Σα σκηνοθέτης θα σε βάλω να πτερνίζεσαι
που είσαι τόσο αληθινή κι αυθεντική
κι η συμπάθια, γίνεται μια πελώρια αγάπη,
στο έργω με τα χίλια χρώματα.
Αλήθεια, που τα βρήκες? Με τόσες ανταύγειες?
Μόνο τον πόνο δεν θα ντύσω βασιλιά
γιατί το στέμμα ανήκει στη συγγραφέα
με την πορφυρή και βελουδένια αρχοντιά
στ' αυτόφωτο το απλανές σου βλέμμα!
Αστέρια θα σου πλέξω στα μαλλιά ...
για γύρνα να σε δω ... πολύ σου πάνε
και σκουλαρίκια, κατάλευκα γιασεμιά
στο άρωμα τους, μόνο βασίλισσες μεθάνε!
Μες το σενάριο
θα είναι ελεύθερα μόνο τα πουλιά
και το "μανάρι μου" που είπε η γηραιά κυρία
θα είναι η Τιμή του χρόνου που με βιά
όπου την έφθασε στο σεβασμό,
που λέγει άνετα την αλήθεια.
Πέραν και πάσης αμφιβολίας!
. * * Nikos D. Stoforos * *
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | nstoforo@otenet.gr | | | |
|
Stoforos
23-02-2017 @ 18:41 | Η σκέψη σου με ζάλισε
το καυτερό σου βλέμμα
κι ήρθα στο κόρφο σου
να βρω το μύρο της καρδιάς σου!
::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Stoforos
23-02-2017 @ 22:49 | Έφερε το κύμα τ' άρωμα σου
τριαντάφυλλο μου στον αφρό
κι ένιωσα το κατακόκκινο σου χρώμα
που έχει της καρδιάς σου τον ανθό ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
