Τόσο που τρέχει γρήγορα της ζήσης το ποτάμι
φοβάμαι τα όσα θέλω να ζήσω δεν φτάνει
παύω να ζω με όνειρα ακολουθώ τη μοίρα
ίσως προσπέρασα τη θύρα και δεν την είδα
Ένα πορτρέτο μαύρο ολάκερη η ζωή μου
μέσα στην απόγνωση να σβήνει το κερί μου
δεν ήμουν άνθρωπος μόνο σκιά του εαυτού μου
να πασχίζω να βρω σπίθα βαθειά στο νου μου
Νέος άνεμος φύσηξε μου χάιδεψε τη μέρα
πέταξα τα μαβιά και αγκάλιασα εμένα
είπα τη νίκη θα γευτώ να πάω παραπέρα
το σήμερα είν’ εδώ τα αλλά ξεχασμένα
