| |
Σφήνωσες στα κάγκελα που λύγιζες για χρόνια,
πλησίασε πολύ το μέταλλο στην άγρυπνη καρδιά σου,
και μύρισε σκουριά το παρελθόν που αγάπησες κοντά του.
Μου πες "φύγε έχω κόμπο στο λαιμό,
ακόνισα και κόβουν σαν ξυράφι τα χαρτιά μου",
θέλεις να παίξεις μόνη σου μπαρουτιασμένο άσσο.
Το πέρασα κι εγώ αυτό για αυτό θα φύγω...
σκληρότερη απ τα σίδερα θα κάνεις την καρδιά σου,
για να κοπούν αυτά πριν την ελευθεριά σου.
Ένα ρόδο σου αφήνω μες τo στόμα να το δεις,
που θα το αγγίξω να πεθάνει του πολέμου η έξη,
κρυφά αργά με δάχτυλο όταν η σκόνη πέσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
