με το παραλήρημα της φλέβας μου
πάλι πεθαίνω
μαργαριτάρια ο ιδρώτας μου φίνα
πηχτή άλικη σπονδή
μου κόβει τα αίματα
απέραντος ίσκιος βουλιάζω
απτόητος αυτή την ώρα
δεν αντικρύζω την απεραντοσύνη
αν μείνω σε βάραθρα θα κρεμίζομαι
σφαγμένος εντός μου
μ'ένα λύχνο στο'χέρι
ίσως βρώ μονοπάτι να γυρίσω
σα να μήn έγινε κάτι ποτέ
πριν μες στη σκέψη μου
πoλύ πιο πριν στον εαυτό μου
επιτέλους σταμάτησα
ούτε μπορώ να κρατηθώ
πέρα μια λάμψη απρόσιτη
ο ρυθμός της ζωής
το τραγούδι του κόσμου
και τώρα θυμήθηκα
θαρρώ πως ξεχώρισα
το ασκίαστο φέγγος διπλό
μια έλξη μεταφέρει
ακέριο το σώμα μου
απο τα στρώματα της ταραχής
μαντεύω πως η αγωνία μεγαλώνει
ο δρόμος πλαταίνει
ανηφορίζει
μάταιο το λαχάνιασμα
πως θα μπορούσα να ζήσω
χωρίς να πεθάνω
